Z Filipem spotykamy się na dworcu w Warszawie. Kupujemy bilety, jakieś gazety na drogę (będziemy jechać sześć i pół godziny) i do pociągu. W środku tłok, ani jednego wolnego miejsca, zanosi się na jazdę na korytarzu. Przemierzamy wszystkie wagony, aĹź w ostatnim, o dziwo, jest jakoś luĹşniej. Znajdujemy przedział gdzie są cztery wolne miejsca więc rozsiadamy się wygodnie, tylko … jakoś tu ciemno i … zimno. Kiedy dociera do nas konduktor sprawa się wyjaśnia – awaria, ogrzewania ani światła nie będzie do samego Wrocławia. Opatuleni w kurtki i śpiwory z wolna zaczynamy marznąć. Wtedy jeszcze nie przeczuwamy, Ĺźe to przejmujące zimno stanie się motywem całego wyjazdu.

We Wrocławiu zmroĹźone humory od razu poprawiają nam Mruwa z Donicą, ktĂłrzy wyjeĹźdĹźają po nas na dworzec. Jadąc do Mruwy na kolację dzwonimy do Pulka i tu nadchodzą niepokojące wieści – woda w basenie ma 11 stopni! Na szczęście mają przywieźć jakąś nagrzewnicę i podgrzać wodę do właściwej temperatury. Uspokojeni tym poświęcamy się dyskusjom na tematy te same co zwykle, delektując się jednocześnie pysznymi zupami przygotowanymi przez Dankę. Nazajutrz docieramy do Hali Ludowej gdzie odbywają się targi. Hala to przedziwna, jakby socrealistyczna (choć powstała jeszcze przed II Wojną Światową) konstrukcja.

Hala Ludowa
Autor zdjęcia: Marcin „Pulek” Pulkowski

Kształtem budzi skojarzenia z jakąś bizantyjską świątynią. Jednak ponura szarość betonu, z ktĂłrego została zbudowana i brak naturalnego światła w środku przytłacza mnie, sprawia, Ĺźe czuję się nieswojo. Zresztą nie ma to Ĺźadnego znaczenia, bo zaraz spotykamy Pulka i Marcina. Witamy się wylewnie, ale … co z wodą, pytamy z niepokojem. Lepiej, odpowiada Pulek, ma juĹź … 14 stopni! Idę do basenu i zanurzam rękę, brrr! Chryste w tym nie da się wytrzymać! Kiedy będzie ta nagrzewnica?! Podobno juĹź jedzie. Takie zapewnienie dostajemy jeszcze kilka razy od jakiejś pani, aĹź wreszcie zjawia się ktoś waĹźniejszy, moĹźe dyrektor targĂłw (?) i rozwiewa nasze nadzieje – Ĺźadnej nagrzewnicy nie będzie. Jego zdaniem woda ogrzewa się … od podłogi (sic!). Za chwilę zjawiają się pozostali zawodnicy. Wszyscy kręcą głowami z niedowierzaniem, ale nie ma rady. Innej wody nie będzie, czyli szykuje się nam drugi extremall.

Basen z 14 stopniową wodą
Autor zdjęcia: Marcin „Pulek” Pulkowski

Zanim jednak się zacznie mamy trochę czasu, więc rozglądamy się po okolicznych atrakcjach. Największą wydają się skaczący na bungee, ktĂłrzy co chwila przelatują nad naszymi głowami. Z pewnym niepokojem czekamy, ktĂłremu wreszcie zerwie się lina i wyląduje na naszym stoisku. Po hali szwendają się patrole ubranych w moro adeptĂłw sztuki przetrwania. Są centra nurkowe, łódki i inne patenty róşnej maści służące do poruszania się po wodzie. Naszą uwagę przykuwa pumpabike – niezwykłe urządzenie – wodolot napędzany siłą ludzkich mięśni. Ponadto całe hektary powierzchni zajmują producenci przeróşnych gadĹźetĂłw do wędkowania. Są teĹź sprzedawcy miodu i afrykańskich pamiątek, a takĹźe foteli z masaĹźem za jedyne cztery tysiące złotych. Jest zespół czarnoskĂłrych bębniarzy. Fajnie, ale co to wszystko ma wspĂłlnego z adrenaliną? WspĂłlnie dochodzimy do konkluzji, Ĺźe w tej sytuacji najbardziej naadrenalinowanym eksponatem jest czarny Chevrolet Corvette z 1977 roku. Ponad 5 litrĂłw pojemności, 300 koni pod maską i klasyczna sylwetka przyprawiają o szybsze bicie serca.

Corvette

Tymczasem nadciąga godzina 13:00 – czas odprawy dla zawodnikĂłw i jeden z najbardziej emocjonujących dla nich momentĂłw – losowanie par. Ĺťeby tylko nie trafić na Cetiego i Donicę, modlę się w duchu, podobnie jak większość pozostałych uczestnikĂłw. Ewentualnie moĹźe być Mruwa, albo Radek, ale najlepiej byłoby trafić na tego nowego – Darka Ślęzaka. Z nim z pewnością nie miałbym Ĺźadnych problemĂłw, myślę. Niestety los jest dla mnie niełaskawy. Darka wylosowuje Radek, a ja w pierwszej rundzie będę musiał męczyć się z Donicą. Jeśli nawet go pokonam to w półfinale trafiam na Cetiego. Gorzej być nie mogło!

O czternastej staruje pierwsza para i … mamy pierwszą sensację! Radek Gaca nie daje rady Darkowi! Za chwilę piękny pojedynek Bartka „Mruwy” Morawca z innym zawodnikiem uwaĹźanym przeze mnie za outsidera – Marcinem Sitkiem i znĂłw ten teoretycznie słabszy zwycięża! Co się dzieje??!! Wszyscy, ktĂłrzy wychodzą z wody trzęsą się z zimna, więc moĹźe tu leĹźy pies pogrzebany? Tymczasem podchodzi do mnie mĂłj pierwszy przeciwnik – Donica, ktĂłry przed chwilą wykonywał „rozgrzewkę” w wodzie. Po zanurzeniu głowy w czternastostopniowej cieczy tak bolą go zatoki, Ĺźe rezygnuje z pojedynku walkowerem. A więc hurra – jestem w drugiej rundzie! Teraz mogę w spokoju przyglądać się pojedynkowi Tomka Kuglera z Cetim. Po wyrĂłwnanej walce dalej przechodzi Ceti, ktĂłry osiąga czas przekraczający pięć minut. Jak się za kilkadziesiąt minut okaĹźe będzie to jedyny taki wynik.

Mimo walkowera Donicy nie jest mi dane zachować suchej skĂłry. Sędziowie decydują, Ĺźe muszę wykonać choćby krĂłtką statykę i zakończyć z powodzeniem procedurę wynurzenia. Niechętnie włażę do basenu i dopiero wtedy uświadamiam sobie co znaczy 14 stopni. Przez wszystkie nieszczelności na szwach wcieka lodowato zimna woda. Błyskawicznie zaczynam się trząść. Jako wyjątkowy zmarzluch, do tej pory do statyki zawsze uĹźywałem pianki 7 milimetrowej (plus Ĺźyleta i gacie neoprenowe!), a woda miała zawsze przynajmniej 26 stopni. Tym razem wziąłem tylko piankę 3 milimetrową. Gorzko Ĺźałuję swojej decyzji. TuĹź przed komendą Official Top przekręcam się z plecĂłw na brzuch i zastygam w bezruchu. Nie mam rękawiczek i czuję jakby w moje dłonie ktoś zaczynał wbijać tysiące szpileczek. To jest nie do wytrzymania. Porzucam pierwotny zamiar by dotrwać przynajmniej do pełnej minuty i wynurzam się po zaledwie 18 sekundach. Oczywiście przechodzę do półfinału, a tymczasem, mimo mojego „rekordowego” wyniku, właśnie mnie pani z lokalnej telewizji prosi o wywiad. Zostaję więc gwiazdą telewizji Wrocław, po czym zaczynam szykować się do prawdziwego pojedynku – z Cetim.

Przez godzinę obaj siedzimy w piankach dodatkowo okryci, Robert polarem, a ja kurtką puchową. Mimo to kiedy ponownie wchodzę do tej lodĂłwki od razu dostaję drĹźenia mięśni. Staruję w ostatniej chwili, rĂłwno z komendą i staram się odprężyć. Jest cholernie zimno, ale przynajmniej ręce mają się lepiej, bo mam na nich poĹźyczone od Filipa rękawiczki. Z moim asekurantem – Marcinem umĂłwiłem się, Ĺźe po dwĂłch minutach zacznie podawać mi czas. Zwykle mniej więcej wtedy zaczynam odczuwać pierwsze objawy dyskomfortu. Po dalszych dwĂłch minutach powinny pojawić się kontrakcje. Tym razem pierwsze skurcze przepony mam na długo zanim jeszcze Marcin powie „dwie minuty”. Nie mogę się doczekać na ten komunikat. Kontrakcje stają się coraz silniejsze i częstsze. Wreszcie słyszę te upragnione „dwie minuty”, ale juĹź czuję, Ĺźe nic z tego nie będzie. Robert z pewnością zrobi co najmniej tyle co w parze z Tomkiem, a ja juĹź za chwilę będę musiał się poddać! Ciągnę jeszcze trochę, Ĺźeby nie dać kompletnej plamy i nagle słyszę z lewej strony potężne bąblowanie. Nie mogę zobaczyć, co się dzieje, bo dziś startuję bez okularkĂłw. Po kilku sekundach, kiedy jestem juĹź na zupełnym limesie, ku mojemu zdumieniu słyszę – „Tomek kończ, Robert się wynurzył!” Z entuzjazmem stosuję się do tego polecenia, wykonuję procedurę wynurzeniową i spoglądam wielkimi oczami w stronę Roberta. Rzeczywiście, stoi tam juĹź od kilku chwil, a więc wygląda na to, Ĺźe skończył przede mną, mimo, Ĺźe zaliczyłem zaledwie czas 3:23. Jak to moĹźliwe?!! No, tak myślę. On poprzednio spędził w tej lodowatej wodzie ponad pięć minut, a ja tylko 18 sekund, więc kto jest bardziej wychłodzony?

A więc jestem w wielkim finale z … Darkiem Ślęzakiem! Tym, o ktĂłrego wylosowaniu w pierwszej parze tak marzyłem, bo myślałem, Ĺźe jest najsłabszy ze wszystkich! W dodatku on w obu swoich prĂłbach zrobił grubo ponad cztery minuty. Kto więc wygra? W finale Darek nie daje mi Ĺźadnych szans. Wynurzam się po pond dwuminutowej walce z ciężkimi kontrakcjami, z czasem niewiele przekraczającym 3 minuty. Spoglądam na Darka, ktĂłry sprawia wraĹźenie jakby całe to zimno nie robiło na nim Ĺźadnego wraĹźenia. LeĹźy bez najmniejszego drgnienia. Nie widać Ĺźadnych kontrakcji, dopiero kilkadziesiąt sekund później widać, Ĺźe zaczyna się walka. Pojawiają się pierwsze skurcze. Nagle uświadamiam sobie, Ĺźe przecieĹź Darek walczy juĹź bez potrzeby, przecieĹź on juĹź wygrał! Niech nie ciągnie dalej, bo jeszcze skończy się to blackoutem! Powiedz mu, Ĺźeby wychodził - ponaglam asekuranta. Za chwilę Darek kończy z pełnym spokojem. Nikt nie ma wątpliwości, Ĺźe dziś on jest najlepszy.

Tak więc zawody się kończą. Pozostaje jeszcze rozdanie nagrĂłd, zasłuĹźony ciepły obiad, tradycyjne chwile wspĂłlnego oglądania zdjęć i filmikĂłw nurkowych w komputerze, poĹźegnania i … z powrotem do Warszawy. W pociągu ponownie trafiam do (chwała PKP!) nie ogrzewanego wagonu! Nie robi to na mnie najmniejszego wraĹźenia, bo bez wątpienia stanowi odpowiednie podsumowanie całego wyjazdu.



Tomek „Nitas” Nitka