Impreza rozpoczęła się w piątek wieczorem z godzinnym opóźnieniem, bo Land Cruiser Radka wraz z nim samym i Cetim utknął w gigantycznym korku. Brakowało nam więc jednego zawodnika i jednego sędziego. Z tym można by sobie jeszcze poradzić. Pal diabli zawodnika, a sędziów było tym razem aż trzech. Dwaj z nich stawili się na basen w miarę punktualnie, mogli więc rozpocząć zawody. Jednak w Toyocie jechały też taśmy pomiarowe, stopery, plakietki sędziowskie, komputer i drukarka, a bez nich nie dałoby się choćby zmierzyć osiąganych odległości, czy ustalić czasu wykonania procedury powierzchniowej. Musieliśmy więc czekać, aż cały ten inwentarz zostanie dowieziony na miejsce. Potem jednak wszystko potoczyło się gładko.

Tego dnia rozegrano DNF, w ktĂłrym nie padły jakieś olśniewające wyniki (np. Mateusz zrobił „tylko” 150 metrĂłw), ale jednak Julia Kozerska przepłynęła aĹź 118 metrĂłw, a nasza debiutantka (!!!) w roli zawodniczki Agnieszka Kalska niewiele mniej. Na drugi dzień rĂłwnieĹź statyka mimo kilku interesujących rezultatĂłw jak np. 7:17 Piotrka Andrzejczyka, nie powalała na kolana. ZnĂłw dała o sobie znać Agnieszka, ktĂłra solidnie przekroczyła pięć minut. Niestety za minimalnie zbyt długi czas procedury powierzchniowej ujrzała czerwoną kartkę. Skoro juĹź o niej mowa, to myślę, Ĺźe warto zwrĂłcić na nią baczniejszą uwagę. Na tych, pierwszych dla niej zawodach zabrała trochę kolorowych kartek, ale trzeba to potraktować jak frycowe. Jeśli tylko te początkowe potknięcia nie zniechęcą jej, to zaryzykuję przepowiednię, Ĺźe juĹź za kilka miesięcy moĹźe być o niej całkiem głośno.

W przerwie między statyką, a dynamiką Mateusz Malina podjął indywidualną próbę bicia rekordu Polski w DNF. Mimo dość słabego (oczywiście jak na Mateusza) wyniku z piątku i deklaracji, że nie jest w najwyższej formie, rekord padł i od soboty wynosi 186 metrów. Na mnie jednak największe wrażenie zrobiła nie sama odległość (skądinąd imponująca, tylko Dave Mullins popłynął w tym roku nieco dalej), ale styl w jakim Mateusz ją uzyskał i jak się wynurzył. Do przeszłości należą jego zachwiania, samby, czy blackouty. Tym razem zakończył nurkowanie jak największy mistrz (chciałoby się powiedzieć, jak do niedawna robił to Ceti). Z beznamiętnym spokojem, w kilka sekund wykonał procedurę powierzchniową. Nie zadrżała mu nie tylko ręka, ale nawet jedna powieka. Brawo!

Po prĂłbie Mateusza przyszedł czas na dynamikę w płetwach. Pod sam koniec kolejki startujących, zaledwie pół godziny przed swoim Official Top na płycie basenu pojawiła się nasza wicemistrzyni świata - Emilia Biała. Dotarła tu w pośpiechu, wprost z pociągu. Nie mogła wziąć udziału w całych zawodach ze względu na komplikacje rodzinne. Przyjechała więc by wystartować tylko w dynamice, jedynej konkurencji w ktĂłrej jeszcze nie uzyskała nominacji do kadry na Mistrzostwa Świata, a w kilka godzin później musiała zabierać się z powrotem do domu. Przed wejściem do wody miała tylko tyle czasu by przywitać się, nieco ochłonąć, przebrać i … juĹź rozpoczęło się odliczanie. Mimo tych niesprzyjających okoliczności popłynęła aĹź 178 metrĂłw! Skończyła jak zwykle w doskonałej formie, bo jak sama później stwierdziła, w odpowiednim momencie coś kazało się jej wynurzyć. A więc 178 metrĂłw (a jest to piąty wynik na świecie w bieżącym roku), padło prosto z pociągu! Hats off to you, Emilia … to juĹź nie jest ta sama dziewczyna, ktĂłra kilkanaście miesięcy temu potrzebowała wsparcia, zapewnień, Ĺźe w ogĂłle jest sens by przygotowywała się do mistrzostw świata i w nich startowała, Ĺźe stać ją na dobry wynik, Ĺźe potrafi, Ĺźe umie. Dziś to w pełni profesjonalna zawodniczka, ktĂłra świetnie radzi sobie sama i nie potrzebuje pomocy, by zmobilizować się do występu na najwyĹźszym światowym poziomie. W międzyczasie dojrzała i okrzepła. Jest pewna swoich moĹźliwości, wie czego chce, wie Ĺźe stać ją na naprawdę bardzo duĹźo, moĹźe nawet na … ale nie zapeszajmy.

Jednak dla mnie wszystkie powyższe fakty, łącznie nawet ze znakomitymi wynikami Emilii i Mateusza blakną wobec tego, co stało się w sobotę wieczorem, w nieformalnych rozmowach kuluarowych, wiele godzin po zakończeniu oficjalnej części zawodów. A stało się coś, o czym marzyłem i na co czekałem od dawna.

Ci, którzy orientują się w relacjach jakie panowały ostatnio pomiędzy zawodnikami z różnych regionów Polski wiedzą, że od dłuższego czasu pomiędzy Krakowem uosabianym przez Mateusza, a Bydgoszczą utrzymywał się narastający stan napięcia. Swoje apogeum osiągnął on na początku bieżącego roku w czasie skądinąd niezwykle udanej imprezy jaką był Extremall 4. Wtedy to bydgoszczanie - Robert wraz z Adrianem zastosowali wysoce kontrowersyjny sposób startu, który dał im znaczną przewagę nad pozostałymi zawodnikami. Rzecz w tym, że sposób ten pozostawał w sprzeczności zarówno z regulaminem, jak i zdrowym rozsądkiem, a jednak wskutek niedopatrzenia został przez Radka (n.b. też bydgoszczanina) dopuszczony. W tej sytuacji Mateusz złożył protest (formalnie rzecz biorąc protest złożył kto inny, ale wiadomo było, że to Mateusz był jego tj. protestu spirytus movens), ale został on przez sędziów odrzucony, ku oburzeniu sporej części zawodników. Spotęgowało to w Mateuszu narastające od pewnego czasu przekonanie, że jest inaczej (gorzej) traktowany niż inni zawodnicy, a w szczególności niż Ceti. Ciąg dalszy tej historii miał miejsce na Mistrzostwach Polski w Bydgoszczy, które zostały zbojkotowane przez całe środowisko krakowskie. Nad freedivingiem w naszym kraju zawisły ciężkie chmury. Trudny czas przeżywał wówczas Radek - nasz prezes, który poczuwał się do odpowiedzialności za doprowadzenie do tej sytuacji. Pamiętam jak bardzo ją przeżywał i poważnie rozważał nawet opcję podania się do dymisji.

Bolałem nad tym bardzo, bo znam Roberta, Mateusza i Radka i kaĹźdego z nich cenię niezwykle wysoko. Radek jest dla mnie przykładem osoby, ktĂłra zawsze działa w zgodzie z zasadami. Z Robertem spotykamy się od ponad dziesięciu lat. Mateusz dołączył do grona freediverĂłw znacznie później, więc z pewnością nie znam go tak dobrze, ale mimo to, na podstawie moich kontaktĂłw z kaĹźdym z nich mam niewzruszone przekonanie, Ĺźe zarĂłwno Robert, jak i Mateusz to osoby o najwyĹźszych kwalifikacjach nie tylko jako freediverzy, ale rĂłwnieĹź jako ludzie. Mimo, Ĺźe od lat (Mateusz dopiero od kilku, podczas gdy Robert juĹź od ponad dziesięciu) są niekwestionowanymi liderami naszego środowiska, odnoszą sukcesy na arenie międzynarodowej, posiadają ogromną wiedzę i doświadczenie, to jednocześnie obaj pozostają zwykłymi, skromnymi osobami. W Ĺźadnym z nich nie ma nawet cienia pozerstwa, zapędĂłw do chełpienia się sukcesami, wywyĹźszania. Z chęcią dzielą się swoją wiedzą z innymi, zawsze moĹźna z nimi normalnie porozmawiać, pośmiać się. Tacy są obaj, dzielą tę samą pasję, więc … powinni od dawna być przyjaciółmi … tak myślałem, ale … jak widać było trochę inaczej. Mimo deklaracji z obu stron, Ĺźe nawzajem się szanują i cenią, to w praktyce w ich wzajemnych relacjach wyczuwało się wyraĹşną rezerwę i nieufność.

Dlatego … marzyłem o tym, by ziścił się wyjazd na tegoroczne DruĹźynowe Mistrzostwa Świata. Miałem przekonanie graniczące z pewnością, Ĺźe gdyby tylko doszło do sytuacji, w ktĂłrej byliby oni skazani na dłuĹźsze przebywanie ze sobą, a w dodatku przyświecałby im wspĂłlny, druĹźynowy cel, to prędzej, czy później nawiązali by kontakt i przekonali się do siebie, a lody zostałyby przełamane. Byłem pewny, Ĺźe nieufność z jaką traktowali się nawzajem wynikała tylko i wyłącznie z braku takiej okazji, z tego Ĺźe wizerunek kaĹźdego z nich kreowany był w oczach drugiego przez niefortunne okoliczności, a być moĹźe przez osoby trzecie. Niestety do wyjazdu na Mistrzostwa Świata nie doszło i moje marzenia odeszły w cień, aĹź … do soboty w Rybniku.

Właśnie wtedy, po oficjalnej ceremonii rozdania dyplomów i nagród, gdy część z nas zdążyła już rozjechać się do domów, w restauracji hotelu Politański, gdzie mieściła się nasza główna kwatera zaczęły się nocne freediverów rozmowy. W pewnym momencie Mateusz dołączył do stolika, przy którym w gronie znajomych siedzieli Ceti i Radek. Po chwili rozpoczęła się ożywiona dyskusja. Pociągnięty przez Mateusza za język Robert zaczął wracać do dni kiedy freediving w Polsce dopiero raczkował, odbywały się pierwsze mistrzostwa kraju. Znam tę historię, bo słyszałem ją już nie raz, ale uwielbiam kiedy Ceti ją opowiada i za każdym razem słucham zafascynowany. Tym razem słuchałem wraz ze wszystkimi obecnymi, a co najważniejsze z Mateuszem. Choć nie dane mi było pozostać dłużej, bo musiałem wracać, to już wtedy poczułem, że zaczyna się dziać coś niezmiernie ważnego. I tak było w istocie. Ci dwaj liderzy naszego free siedzieli obok siebie i rozmawiali jak starzy, dobrzy znajomi. Z relacji wiem, że rozmowy trwały jeszcze wiele godzin, aż do północy i wszystkim ich uczestnikom przyniosły mnóstwo pozytywnych wibracji. Poruszono morze przeróżnych tematów, a obaj wielcy wymienili się swoimi doświadczeniami. Myślę też, że rozwiały się wątpliwości Mateusza, co do rzeczywistych intencji i motywów działania Radka. Lody pękły, a nad polskim freedivingiem znów zaświeciło słońce.

Wyśnił się mĂłj sen kolorowy. Ceti, Mateusz – dziękuję Wam za to!