Dwaj spearfishermani Cameron i Steve uprawiali łowiectwo z łodzi zakotwiczonej około 70 mil od Englewood na Florydzie w miejscu o średniej głębokości około 60 metrów. Obecny był silny prąd, który sprawiał, że po każdym nurkowaniu wynurzenie miało miejsce kilkadziesiąt metrów od miejsca rozpczęcia. Była godzina 6 po południu i miało to być ostatnie zanurzenie tego dnia.

Wypadek

Cameron przygotowywał się do startu obserwując Steve’a właśnie wynurzającego się z trwającego nieco ponad minutę nurkowania. Kiedy ten ostatni był tuĹź pod powierzchnią, będąc jak się wydawało, w doskonałej formie, Cameron nie czekając na jego wynurzenie wyruszył w dół. Na głębokości około 25 metrĂłw zatrzymał się w oczekiwaniu na rybę. Ta pojawiła się po chwili i kiedy juĹź miał nacisnąć spust, kątem oka spostrzegł coś, co przykuło jego uwagę: była to opadająca w toni kusza jego partnera. Zdezorientowany rozejrzał się dookoła i ujrzał zatrwaĹźający widok. Na mniej więcej tej samej głębokości, co on sam, około 20 metrĂłw w bok bez wątpienia nieprzytomny, w pozycji do gĂłry nogami bezwładnie zanurzał się jego partner. Cameron nie zastanawiając się zrzucił swĂłj pas balastowy i ruszył w jego kierunku. Jednak sytuacja była bardzo powaĹźna. Pozostając juĹź dłuĹźszy czas w bezdechu Cameron sam był bliski swoich limitĂłw. Odległość dzieląca nurkĂłw była zbyt duĹźa, by mĂłgł ją pokonać. Sytuację pogarszał silny prąd. Przez głowę Camerona w ekspresowym tempie przebiegały myśli: Nie ma szans bym go wyciągnął, za chwilę i ja dostanę blackoutu. Natychmiast muszę się wynurzyć, jeśli tego nie zrobię, zginiemy obydwaj. Nie ma powodu byśmy mieli umierać razem. Jednak ... jak spojrzę w oczy rodzicom Steve’a?!!! Nagle uczepił się jedynej myśli dającej szansę ratunku: Ustrzelę go! Wyciągnął kuszę i wycelował w swego partnera. Ten jednak był zbyt daleko, by trafić go mając pewność, Ĺźe kusza nie uszkodzi organĂłw wewnętrznych. Przez chwilę rozwaĹźał oddanie strzału w łydkę, obawiał się jednak, Ĺźe trafi w kość, co spowoduje, Ĺźe kusza ześliĹşnie się i nie pozostanie w ciele przyjaciela. I nagle, na moment piĂłro jednej z płetw ustawiło się w pozycji idealnie prostopadłej. Nie zastanawiając się ani chwili dłuĹźej Cameron oddał strzał w kierunku płetwy i w szalonym tempie ruszył ku zbawczej powierzchni. Jego limity były dawno przekroczone, jeszcze nigdy nie był tak blisko blackoutu. Jednak cudem nie stracił przytomności i po chwili, doszedłszy do siebie zaczął rozpaczliwie krzyczeć w kierunku łodzi.

Tu konieczne jest krótkie wyjaśnienie. Niezwykłym zbiegiem okoliczności to nurkowanie odbywało się w innym niż zwykle trybie. Normalnie po oddaniu strzału łowca utrzymuje zdobycz linką, której jeden koniec przyczepiony jest do strzały, a drugi do kołowrotka kuszy. Gdyby tak było i tym razem, to Steve prawdopodobnie pozostałby na zawsze w Wielkim Błękicie, bo Cameron wynurzając się na granicy omdlenia nie utrzymał kuszy w ręku. Jednak tym razem obaj partnerzy szykowali się na około 50 kilogramowego grupera, którego dostrzegli w poprzednim nurkowaniu. Ryba była na tyle duża, że zdecydowali się na zastosowanie wariantu, który nie raz w żartach rozważali, ale nigdy wcześniej nie zdecydowali się użyć: przywiązali do strzały linkę od kołowrotka solidnej wędki, którą pozostawili na łodzi, by po trafieniu ryby ściągać ją nie z wody, a właśnie z dającej solidne oparcie łodzi. Dzięki temu mimo zgubienia kuszy przez Camerona, drugi koniec linki wciąż znajdował się w zasięgu ludzi pozostających na powierzchni, a dokładnie na łodzi, na którą wkrótce wyciągnięto nieprzytomnego nurka.

Na łodzi

Steve pozostawał pod wodą około 3-4 minut. Po znalezieniu się na pokładzie był kompletnie bezwładny i siny. Krwawił z oczu, ust, uszu i nosa. Na szczęście Cameron wyczuł słabiutki puls, jednak Steve nie oddychał. Być moĹźe doszło do laryngospazmu tj. skurczu strun głosowych. Cameron natychmiast zastosował procedurę BTT (Blow, Touch, Talk – dmuchaj na twarz, utrzymuj kontakt i spokojnie przemawiaj). Po chwili laryngospazm ustąpił, a z ust Steve’a wytoczyła się krwista piana. Cameron ustawił go w tzw. pozycji bezpiecznej, na boku ułatwiając w ten sposĂłb pozbycie się płynu. Po chwili Steve zacharczał i zaczął oddychać na, jak to określił Cameron, około 1% normalnego oddechu. Przez następne 10 minut co chwila wypluwał z ust i nosa kolejne porcje krwawej piany, by dojść wreszcie do oddychania na około15% normy. Cały czas pozostał kompletnie nieprzytomny. Wreszcie po 15 minutach zaczął mamrotać i był w stanie oddać uścisk ręką dając do zrozumienia, Ĺźe słyszy głos swojego przyjaciela. Przez następne 20 minut Steve powoli odzyskiwał coraz więcej funkcji motorycznych i umysłowych, zaczął nawet rozmawiać, podczas gdy łódĹş na pełnych obrotach mknęła w kierunku brzegu. Po około 45 minutach od zdarzenia, w odległości 55 mil od brzegu nastąpiło spotkanie z helikopterem zawiadomionej wcześniej StraĹźy PrzybrzeĹźnej, ktĂłry w ciągu 30 minut przetransportował go do szpitala.

Konsekwencje, a właściwie ich brak

Tu Steve spędził w sumie zaledwie cztery dni, z czego trzy na oddziale intensywnej terapii. W tym czasie lekarze zajmowali się głównie usuwaniem płynu z jego płuc. Po wyjściu ze szpitala o dziwo odzyskał 100% pojemności płuc, nie doznał też żadnych dających się zaobserwować uszkodzeń neurologicznych. Krwawienie z oczu i uszu było skutkiem tego, że Steve opadając po utracie przytomności na głębokość przekraczającą 25 metrów nie wyrównywał ciśnienia w masce ani w uszach. Jednak mimo tego nie doszło do perforacji bębenków ani uszkodzenia słuchu. Jednym słowem Steve będąc już jedną nogą po drugiej stronie nie tylko cudem uniknął śmierci, ale wywinął się z opresji właściwie bez szwanku. Miał nieprawdopodobne szczęście!

Analiza

Muszę jeszcze raz powtĂłrzyć ostatnie zdanie z poprzedniego akapitu – Steve miał nieprawdopodobne szczęście! To, Ĺźe Ĺźyje zawdzięcza niezwykłemu zbiegowi okoliczności i nadzwyczajnej przytomności umysłu partnera, ktĂłry jak sam o tym pisze, oddał najlepszy strzał w swoim Ĺźyciu.

Obaj nurkowie nigdy wcześniej nie uĹźywali linki zaczepionej na łodzi. Co sprawiło, Ĺźe w tym jednym, jedynym nurkowaniu na to się zdecydowali? Tylko dzięki lince wyciągnięcie pogrążającego się w odmętach Steve’a był moĹźliwe. Jak to się stało, Ĺźe jego kusza opadła w miejsce, gdzie Cameron ją zauwaĹźył? Gdyby było to 2-3 metry dalej nie miałby on szans jej dostrzec. W dodatku stało się to w ostatnim właściwym momencie. PrzecieĹź gdyby znalazła się tam o kilka sekund później strzał do ryby byłby juĹź oddany i wtedy nic nie dałoby się zrobić. Jakim cudem płetwa nie rozpadła się po trafieniu kuszą, a później w trakcie wyciągania na powierzchnię, nie spadła z nogi Steve’a? Cameron wynurzał się na granicy blackoutu, gdyby stracił przytomność obaj witaliby się z Świętym Piotrem. Gdyby choć jedno z łańcucha tych zdarzeń potoczyło się inaczej Steve’a, a moĹźe i Camerona nie byłoby juĹź wśrĂłd Ĺźywych.

A jednak czy tak musiało być? Czy cały ten nieprawdopodobny zbieg okoliczności musiał się zdarzyć, a Cameron musiał okazać się tak bezbłędnie i precyzyjnie oceniającym sytuację nurkiem, by Steve Ĺźył? Otóş nie. Wystarczyłaby jedna, drobna, a jednocześnie elementarna rzecz. Rzecz, o ktĂłrej wie kaĹźdy nawet początkujący freediver. Cameron nie powinien, powiem więcej: nie miał prawa (!!!) rozpocząć swojego nurkowania przed osiągnięciem powierzchni przez Steve’a. Miał obowiązek poczekania aĹź wynurzy się on i odczekania 30 sekund, aby mieć pewność, Ĺźe partner jest w pełni przytomny. Niestety, nie zrobił tego sprowadzając na Steve’a i siebie samego śmiertelne niebezpieczeństwo. Zachował się skandalicznie lekkomyślnie i mimo uznania dla jego zachowania pod wodą trzeba sobie jasno powiedzieć, Ĺźe to on i tylko on jest odpowiedzialny za dojście do tej ekstremalnej sytuacji.

Niestety ten scenariusz "partner jest już blisko powierzchni, więc ja już mogę się zanurzać" jest typowy dla nurkowań łowców podwodnych. Łowcy często nie mają cierpliwości by czekać i upewniać się czy z partnerem wszystko jest w porządku. Są niecierpliwi, bo tam, pod wodą jest ryba, którą chcą strzelić, a która być może już odpływa w nieznane. Śpieszą się. To jedna (nie jedyna) z przyczyn, dla której wśród łowców śmierć co roku zbiera obfite żniwo.

Ostatnie nurkowanie tego dnia

Osobną sprawą jest powtarzający się jak memento motyw: „miało to być ostatnie nurkowanie tego dnia”. Pojawia się on w zadziwiająco wielu opisach wypadkĂłw nurkowych. MoĹźna domyślać się, Ĺźe po długiej sesji nurkowej znĂłw mieliśmy do czynienia z wypaleniem zapasĂłw węglowodanowych i przejściem na metabolizowanie tłuszczy. To prawdopodobnie dlatego Steve stracił przytomność, a stało się to jak zwykle całkowicie nieoczekiwanie dla ofiary.


Autor: Tomek "Nitas" Nitka