Gdzie dupsko, a gdzie ucho?! Czyli majowe igraszki Nitas Apnoe Team w Dahab i okolicach

Dahab jeszcze raz

Dwa pierwsze tygodnie maja od dawna zapowiadały się interesująco. Na ten okres zaplanowaliśmy wyjazd do Dahab, ja z grupą moich freediverów (nazwijmy ją Nitas Apnoe Team) oraz Dorota (moja połowica) z dziewczynami spod znaku Nurkujących (ze sprzętem) Kobiet. Ja miałem przeprowadzić regularny kurs freedivingu na wodach otwartych, a później nurkowania rekreacyjno stażowe. W sumie w wyjeździe wzięło udział 31 osób, choć nie wszyscy przyjechali na pełne dwa tygodnie Wyjazd udał się pierwszorzędnie. Zresztą, czyż mogło być inaczej? Wprawdzie we znaki dawał się nam nieco hotel, w którym mieszkaliśmy (powiedzmy, że nie wszystko funkcjonowało w nim tak, jak należy, ale z drugiej strony czego można wymagać od trzygwiazdkowego resortu w Egipcie?), zaskoczyła nas trochę pogoda (kilka dni ze stuprocentowym zachmurzeniem, a nawet zapowiedziami, na szczęście niezrealizowanymi czegoś na kształt prawdziwej burzy), widzialność pod wodą też nie była oszałamiająca (12-20 metrów). Jednak doskonałe towarzystwo sprawiło, że wszyscy wyjechaliśmy do domów z żalem, że musimy już wracać.

Nurkowania odbywały się tradycyjnie dla Dahab tj. częściowo na Lighthausie, a częściowo w Blue Hole. Z inicjatywy uczestników w drugim tygodniu zaliczyliśmy też całodzienną wycieczkę statkiem po dalej położonych od brzegu rafach. Pewnym szokiem było dla nas to, co działo się w Blue Hole. Takiej ilości freediverów jeszcze tam nie widziałem. Każdego dnia w poprzek błękitnej dziury rozciągnięta była jedna, a czasem i dwie linki, do których co kilka metrów cumowały freediverskie boje uczestników kursów prowadzonych dla Rosjan przez Natalię Molchanovą oraz dla Włochów przez Gianlukę Genoniego. Czasem udawało się nam do tych linek podłączyć nasze bojki, ale bywały i takie dni kiedy Rosjanie rozstawiali 13 (tak, tak trzynaście!) stanowisk zajmując całą szerokość Blue Hole. Wtedy było trudniej, bo przestrzeni dla pozostałych freediverów zostawało niewiele, ciężko było zaparkować tak, by zmieniające się prądy nie znosiły nas to na rafę, to na nurkujących obok Rosjan (czy też Włochów). Na szczęście oni zwykle rozpoczynali wcześniej niż my i wcześniej również kończyli, dzięki czemu na nasze drugie nurkowanie Blue Hole z reguły całkowicie pustoszał. Wtedy dopiero mogliśmy poczuć się naprawdę jak na wakacjach, a nie jak na środku zatłoczonego hipermarketu. W sumie wychodzi więc na to, że spokojniej i przyjemniej można było nurkować na Lighthause. Wprawdzie głębokości są tam mniejsze, ale około 60 metrów przy najdalej położonej od brzegu, czerwonej boi można znaleźć. Dlatego jeśli ktoś nie potrzebuje dobijać do setki, to polecam to rozwiązanie, przynajmniej wtedy gdy na Blue Hole urzęduje Natalia ze swoimi kursantami. Tak też zrobił Martin Stepanek, który prowadził w czasie naszego pobytu kurs instruktorski w ramach Freediving Instructors International. Dobre dwie godziny jednego z wieczorów udało się nam i obecnej też w Dahab grupie Freediving Team Warszawa spędzić na ekscytującej rozmowie z Martinem. Potwierdziła ona wszystkie moje wcześniejsze wyobrażenia o nim. To nie tylko jeden z gigantów współczesnego freedivingu w sensie sportowym, ale również fascynujący człowiek, trener, instruktor, pasjonat i prawdziwa kopalnia wiedzy o nurkowaniu z zatrzymanym oddechem.

A wracając do kursu i innych nurkowań jakie odbyły się w ramach wyjazdu, to szczerze mĂłwiąc nie chce mi się poświęcać temu tematowi zbyt wiele miejsca. W końcu większość naszych zanurzeń, przynajmniej z perspektywy obserwatora jest podobna do siebie jak dwie krople wody: jazda przy linie w dół i przy tej samej linie jazda w gĂłrę. Trochę nudne, prawda? To zupełnie inaczej niĹź na przykład we wspinaniu, w ktĂłrym kaĹźda pokonywana droga jest inna, a nawet ta sama trasa powtarzana w róşnych warunkach atmosferycznych potrafi być całkowicie odmienna. Do tego dochodzą róşnorodne formacje skalne, a to wymagające delikatnego balansowania płyty, dla odmiany siłowe okapy, przewieszki, kominy, rysy, grzędy, ostrogi, granie przy czym Ĺźadne z nich nigdy nie powtarza się w takim samym kształcie. Tam po prostu więcej się dzieje i jest więcej do opisywania. U nas z zewnątrz wszystko wygląda podobnie, a całe doświadczenie, przeĹźycie, emocje siedzą w głowie nurka, do ktĂłrej jednak trudno się dostać. Dlatego nurkowania podsumuję tylko tak, Ĺźe były bardzo udane. Większość (choć nie wszyscy) zrealizowała swoje cele, poprawiono wiele Personal Bests. Natomiast, Ĺźeby podać jakiś konkret wymienię tylko Darka, ktĂłry okazał się absolutnym hitem wyjazdu. Jeszcze nieco ponad dwa lata temu w zasadzie nie umiał pływać, a zanurzyć głowy pod wodę nie był w stanie choćby na chwilę, bo bał się, Ĺźe zaraz zabraknie mu powietrza. Jednak mimo to najpierw zapisał się na kurs Total Immersion (nieobytym wyjaśniam, Ĺźe chodzi o efektywne, szybkie, a mimo to bezwysiłkowe pływanie, głównie kraulem), a później na prowadzony przeze mnie basenowy kurs freedivingu. W grudniu ubiegłego roku trafił wraz ze mną i innymi freediverami do Hurghady. Przez pierwsze dni nie był w stanie zejść poniĹźej 3-4 metrĂłw i kiedy zaczynałem juĹź mieć wyrzuty sumienia, Ĺźe zabrałem go na ten, jak się obawiałem, zupełnie nieudany dla niego wyjazd, nagle odblokował się i poszedł na ponad trzydzieści metrĂłw w dół! Tym razem w Dahab od początku szło mu duĹźo lepiej, niĹź poprzednio. KaĹźdego dnia poprawiał swoje wyniki, by wreszcie skończyć na rĂłwnych czterdziestu metrach. Nie zszedł niĹźej tylko dlatego, Ĺźe nakazałem mu oswojenie tj. kilkukrotne powtĂłrzenie tej głębokości, zanim zacznie nurkować jeszcze głębiej. Co więcej z kaĹźdego zanurzenia wypływał z uśmiechem na ustach i okrzykiem „Ale było fajnie!”. Na koniec dodam, Ĺźe w Ĺźadnym nurkowaniu nie miał Ĺźadnych, najmniejszych nawet objawĂłw niedotlenienia. Oj Darku, daleka jeszcze droga w dół przed Tobą!

Jako się rzekło więcej o nurkowaniach pisać mi się nie chce, więc zamiast tego daję poniżej trzy migawki z Dahab na inne tematy:

Martin Stepanek jest najlepszakiem

Wspomniałem już o nim kilkadziesiąt linijek wcześniej, ale nie mogę się oprzeć pokusie napisania jeszcze kilku słów na jego temat. A było to tak:

O tym, Ĺźe w Dahab będzie prowadził kurs instruktorski wiemy od kilku dni. Kiedy wreszcie pojawia się na płytkiej wodzie tuĹź obok naszych leĹźakĂłw na Lightausie wyciągam ucho w jego stronę i staram się łowić kaĹźde słowo. Nie wszystko do mnie dociera, w końcu dzieli nas około 20 metrĂłw odległości, ale Martin mĂłwi tak głośno i wyraĹşnie, Ĺźe wyłania się z tego jasny obraz: ma niezwykle usystematyzowany, klarowny sposĂłb prowadzenia narracji. Kolejne punkty logicznie wynikają jeden z drugiego. Teraz właśnie omawia jak uczyć kursantĂłw poprawnego scyzoryka. Demonstruje najpierw właściwy sposĂłb jego wykonania, a następnie z róşnymi błędami (często popełnianymi przez kursantĂłw), ktĂłre szczegółowo omawia. To samo mają zrobić jego studenci – przyszli instruktorzy FII. Metodologia prowadzenia zajęć jest na szĂłstkę! Poganiany przez Kasię i Dorotę (te kobiety kiedyś mnie wykończą ;) zaczynam kombinować jak by się z nim spotkać i pogadać. Na drugi dzień okazuje się, Ĺźe nie ma juĹź nad czym się zastanawiać, bo Freediving Team Warszawa zdążył „wyczaić”, w ktĂłrej kafejce Martin urzęduje. Idziemy tam połączonym składem, rzeczywiście spotykamy Martina i umawiamy się z nim na wieczĂłr.

O siĂłdmej jesteśmy z powrotem w tym samym miejscu. Martin kończy właśnie omawianie zajęć z kursantami i za chwilę moĹźemy się do niego przysiąść. Jesteśmy lekko onieśmieleni więc pierwsze pytania przychodzą z trudem, ale juĹź po chwili znikają wszelkie bariery. Martin jest bezpośrednim, wyluzowanym gościem. Widać, Ĺźe freediving to jego prawdziwa pasja. Nie trzeba ciągnąć go za język. W zasadzie wystarczy tylko zasygnalizować temat, by pociągnął go dalej sam analizując wszystkie jego aspekty. Słucham zafascynowany i staram się zapamiętać kaĹźde słowo. Widzę, Ĺźe nie tylko dla mnie jest to tak waĹźne, bo na stole pojawia się włączona na nagrywanie kamerka GoPro. O tę kamerkę, a właściwie sposĂłb, w jaki znalazła się przed Martinem będą się później spierać jej właściciel, Marcin „Firefox” z Jarkiem Ozaniakiem, ale teraz to jest niewaĹźne. Teraz Martin snuje opowieść o kursach interakcji ze zwierzętami morskimi. Okazuje się, Ĺźe wszystkie one uĹźywają języka ciała, ktĂłry moĹźna zrozumieć, a nawet nauczyć się nim posługiwać! Pies, gdy warczy i szczerzy zęby daje nam do zrozumienia, Ĺźe mamy zostawić go w spokoju, a gdy merda ogonem oznajmia, Ĺźe moĹźemy go pogłaskać. Ze stworzeniami morskimi jest dokładnie tak samo, tylko ze zrozumiałych względĂłw ich języka większość z nas, istot lądowych nie rozumie. Na szczęście są ludzie tacy jak Martin, ktĂłry nie tylko język ten zna, ale nawet potrafi umiejętność posługiwania się nim przekazać innym. Robi to właśnie na kursach interakcji. Co jeszcze ciekawsze pierwsze zajęcia kaĹźdego kursu Martin przeprowadza z udziałem Ĺźarłaczy białopłetwych, a to jeden z najgroĹşniejszych gatunkĂłw spośrĂłd wszystkich rekinĂłw. Zdaniem Martina groĹşniejszy nawet od Ĺźarłacza białego, ktĂłry od czasu „Szczęk” Spielberga uchodzi, nie do końca zasadnie za największego morskiego ludojada. Dlaczego więc kompletni nowicjusze zaczynają od spotkania właśnie z rekinem białopłetwym? Okazuje się, Ĺźe wyjaśnienie jest bardzo proste: ma on bardzo wyrazisty sposĂłb komunikowania się i jest najbardziej przewidywalny spośrĂłd „dostępnych” duĹźych zwierząt morskich, prawidłowo reaguje na sygnały wysyłane przez nurkujących ludzi. Co więcej, w odróşnieniu od wielu innych gatunkĂłw nie boi się ludzi i po otrzymaniu komunikatu „odejdĹş” wprawdzie odpływa ale … po jakimś czasie wraca i moĹźna dalej prowadzić z nim „konwersację”. Z innym morskimi stworami na ogół bywa inaczej. Po komendzie „odejdĹş” (a jest to jedna z pierwszych komend, jakie lekko zestresowani, wrzuceni między rekiny ludzie prĂłbują zastosować) odpływają i … tyle je widziano. Aby bawić się dalej trzeba krążyć łodzią godzinami w poszukiwaniu nowych przedstawicieli danego gatunku. Z rekinem białopetwym okazuje się, Ĺźe jest inaczej.

Kiedy wyczerpujemy temat interakcji ze zwierzętami przechodzimy płynnie do problemu lung squeeze. Ku mojemu zaskoczeniu na pytanie o tę kwestię Martin odpowiada, Ĺźe i jemu przytrafiła się ta dolegliwość, ale … miało to miejsce w naprawdę szczegĂłlnych okolicznościach. Było to w czasie DruĹźynowych Mistrzostw Świata w Sharm el Sheik w 2008 roku. Martin wtedy był chory i w ogĂłle nie powinien był startować, jednak poczucie odpowiedzialności za druĹźynę kazało mu załoĹźyć płetwę i pierwszego dnia wykonać nurkowanie w stałym balaście na 100 metrĂłw, o ktĂłrym mĂłwił później, Ĺźe było najcięższym w całej jego dotychczasowej karierze. Skończyło się potężnym squeezem, z ktĂłrym zamiast odpoczywać, w następnych dniach Martin startował jeszcze w statyce i dynamice. Ostatecznie dzięki temu Czesi zdobyli srebrny medal, ale Martin odchorowywał ten sukces przez ponad dwa miesiące. Podziwu godne poświęcenie dla druĹźyny! Kończymy ten temat rozwaĹźaniami nad fizjologią lung squeeze’a. Niby wszystko jest mi wiadome, ale nawet znane informacje podane przez Martina nabierają nowego kształtu i systematyzują mĂłj dotychczasowy obraz zjawiska.

I tak można by ciągnąć tę opowieść jeszcze przez wiele stron, bo Martinowi usta nie zamykały się przez blisko dwie godziny, a lista poruszanych tematów była długa. Entuzjastycznie dzielił się z nami swoją wiedzą. Nie starał się ukrywać cennych informacji, w odróżnieniu od pewnych, cierpiących na przerost ego instruktorów, którzy za każde swoje starannie odmierzone słowo każą sobie słono płacić. Tym bardziej Martin zyskiwał więc moją sympatię. W każdym razie dla mnie było to jedno z najbardziej inspirujących spotkań w mojej historii jako freedivera.

Gdzie dupsko, a gdzie ucho?

Po popołudniowych zajęciach z teorii odpoczywamy przy stolikach barku w Planet Divers, bazy z której pomocy korzystaliśmy organizując nasze nurkowania. Wracając do sali wykładowej po zostawiony tam komputer potykam się o trupa. Zastygłe w nienaturalnie skręconej pozycji zwłoki spoczywają na podłodze, a właściwie na miękkim dywaniku, który ktoś litościwie rozścielił pod nimi. Chcę już dzwonić po kornera, ale bliższe oględziny wykazują, że w trupie tlą się jeszcze iskierki życia. Ponadto niedoszły denat okazuje się być Dominikiem, jednym z uczestników naszego obozu, a skoro to nasz człowiek, w dodatku jeszcze trochę żywy, to należy podjąć jakieś działania ratunkowe. Dominik jest powalony przez Zemstę Faraona, ma ból żołądka, sraczkę (z przeproszeniem), wymioty i trzydziestodziewięciostopniową gorączkę. Po krótkiej konsultacji wzywamy więc pomoc lekarską (ubezpieczenie medyczne czasem jednak się przydaje). W pierwszej chwili sam zamierzam eskortować ofiarę do szpitala, ale nagle do akcji wkracza inna moja kursantka, Dorota. Od wczoraj odczuwa pogłębiający się ból ucha, może więc warto skorzystać z okazji i odwiedzić medyka? Decyzja zapada szybko, bo przysłana przez ubezpieczalnię taksówka czeka już na ulicy - zamiast mnie w roli opiekuna jedzie więc Dorota.

Wieczorem, po powrocie do hotelu ze szczęśliwie ocalałym Dominikiem Dorota zdaje relację. A łatwo nie było. Miejscowy lud obdarzony jest godnym pozazdroszczenia zmysłem do biznesu. Zasady korzystania z wykupionego przez nas ubezpieczenia medycznego są takie, Ĺźe wprawdzie pierwsze 30 euro poszkodowany musi wyłoĹźyć z własnej kieszeni, ale resztę, praktycznie jaka by ona nie była, płaci ubezpieczyciel. Trzydzieści euro to w Egipcie kwota całkiem pokaĹşna, ale czyĹź moĹźna na niej poprzestać, jeśli w zanadrzu czekają nieograniczone zasoby Europaische Risevesicherung AG? Pytanie oczywiście jest retoryczne, więc przebieg wydarzeń jest łatwy do przewidzenia. Na miejscu medycy diagnozują u Dominika powaĹźną infekcję gardła (???!!!), konieczne okazuje się zastosowanie antybiotykĂłw i całej baterii innych lekĂłw. Nie moĹźe teĹź obyć się bez kroplĂłwki, a co więcej lekarz zdecydowanie zaleca pozostanie na obserwacji w szpitalu przez co najmniej dwa dni (ciekawe ile ubezpieczalnia płaci za dzień pobytu, ale na pewno niemało). Kto wie jak by się to wszystko skończyło gdyby otumaniony gorączką Dominik był pozostawiony sam sobie. Na szczęście ochrzczona przez nas Ĺťelazną Mamą Dorota zachowuje pełną przytomność umysłu oraz zdolność do działania i wyrywa go z objęć troskliwych lekarzy. Zanim jednak się jej to udaje ma miejsce jeszcze jedno, brzemienne w tytuł niniejszej relacji wydarzenie. Jak napisano kilka linijek wcześniej, Dorota liczy na konsultację w zakresie ucha. Jej nadzieje, Ĺźe „moĹźe uda mi się przykleić do Dominika i podsunąć własne ucho jako jego” spełzają na niczym. Czujni lekarze wiedzą przecieĹź dobrze, Ĺźe szykuje się kolejne trzydzieści euro, a moĹźe i więcej, jeśli tylko uda się zastosować odpowiednio kosztowne leczenie. I tak właśnie się dzieje. Zdaniem medykĂłw ucho oprĂłcz kropelek i pastylek dla pełnego powrotu do zdrowia wymaga … ni mniej, ni więcej, ale serii zastrzykĂłw. Opisując przebieg wydarzeń w tym miejscu Dorota wybucha „Co im odbiło?! Za cholerę nie dam się im przecieĹź pokłuć! A w ogĂłle, gdzie dupsko, a gdzie ucho?!” Kiwamy ze zrozumieniem głowami. No, tak niewątpliwie dupsko leĹźy w zupełnie innym miejscu niĹź ucho, nie da się ukryć. I tak lekarze muszą poĹźegnać się z wpływami od ubezpieczalni za zastrzyki dla Doroty i szpital Dominika. Ci dwoje zaś czmychają czym prędzej taksĂłwą do hotelu, zanim przedsiębiorczy medycy nie wpadną na pomysł wykonania kolonoskopii bez znieczulenia lub wycięcia woreczka robaczkowego, a ja (z dodatkową pomocą Marcina) zyskuję tytuł niniejszego artykułu.

Latając z monopłetwą

Rozpoczynając podróş powrotną do kraju dobrze po północy docieramy do lotniska w Tabie. Przed wejściem stoi kilometrowa kolejka wycieczkowiczĂłw, ktĂłrzy dotarli tu przed nami. Co się do cholery dzieje?! Sprawa wyjaśnia się kiedy zaraz za drzwiami do budynku dostrzegamy rentgenowskie skanery bagaĹźu. Trzeba więc będzie poczekać, ale nie ma się czym denerwować. PrzecieĹź i tak nie polecimy wcześniej niĹź o 2:15 tj. o zaplanowanej godzinie startu samolotu. Po minięciu bramek kierujemy się do odprawy bagaĹźowej i tu znĂłw pojawiają się problemy. Piszę znĂłw, bo kilka miesięcy temu to samo przeĹźyliśmy wracając z Hurghady. Urzędnicy lotniskowi nie chcą wpuścić nas z monopłetwami do kabiny i każą nadać je na bagaĹź. Jak w Hurghadzie tłumaczymy, Ĺźe to sprzęt delikatny, a bardzo drogi, w luku bagaĹźowym na pewno zostanie uszkodzony, Ĺźe dlatego zawsze zabieramy je jako bagaĹź podręczny i nigdy nikt nie robi nam z tego powodu trudności. Tłumaczymy, perswadujemy, prĂłbujemy negocjować … i nic. Jak grochem o ścianę. Ĺťadne argumenty nie trafiają do wydającego karty pokładowe łysiejącego słuĹźbisty w białej koszuli. Dobra, kombinujemy. Nie da rady po dobroci, ale i tak cię przechytrzymy. Z naszą pomocą monĂłwki odpływają więc spod stanowiska odprawy bagaĹźowej i niepostrzeĹźenie pojawiają się tuĹź przed okienkiem kontroli paszportowej. Marta, ktĂłra najbardziej podpadła łysemu urzędnikowi przebiera się w kurtkę, w ekspresowym tempie zmienia fryzurę, zakłada okulary i nierozpoznana przemyka się bez monĂłwki przez jego stanowisko. Jej partner Maciek na pytanie urzędnika co zrobił z monopłetwą, ktĂłrą jeszcze kilka minut temu dzierĹźył w ręce i za Ĺźadne skarby nie chciał się z nią rozstać patrząc mu głęboko w oczy, z niewinną miną oświadcza: „Zostawiłem w Egipcie”. Wywołuje to groĹşne warczenie ze strony Łysego, ktĂłry oczywiście dobrze wie o co chodzi i zapowiada, Ĺźe jeśli tylko zobaczy Maćka z monopłetwą, to rzeczywiście zostanie ona na zawsze na Synaju (z Maćkiem włącznie). My jednak nic sobie z tego nie robimy. Za kontrolą paszportową, ktĂłrą juĹź bez Ĺźadnych problemĂłw pokonujemy z monopłetwami dyskretnie ciągniętymi po podłodze czujemy się jak byśmy wypłynęli na szerokie wody. Teraz juĹź nic nam nie grozi, myślimy. Kiedy z zachrypniętego głośnika płyną nie do końca zrozumiałe słowa radośnie ruszamy do jedynej bramki prowadzącej na płytę lotniska. Po chwili zamieszania okazuje się jednak, Ĺźe chodzi o samolot do Lyonu. Musimy więc jeszcze chwilę odczekać. Wreszcie jest kolejny komunikat: „Small Planet Airlines to Warsaw”. Grzecznie ustawiamy się w kolejce i nagle …. ślina zasycha mi w gardle. O zgrozo, wraz ze zmianą lotu nastąpiła zmiana obsługi na bramce i teraz stoi na niej nie kto inny, tylko …. Łysy z oprawy bagaĹźowej! Czuję, Ĺźe to będzie nasz koniec i tak jest rzeczywiście. Widząc nas Łysy z zauwaĹźalnym uśmieszkiem triumfu cedzi przez zęby: Ĺźadna monopłetwa nie wejdzie na pokład. Podejmujemy jeszcze desperacką prĂłbę negocjacji bezpośrednio z samym kapitanem samolotu (w Hurghadzie to właśnie przewaĹźyło szalę na naszą korzyść), ale tym razem jest on nieprzejednany (w Hurghadzie pilotem był Polak, a tym razem to Angol, moĹźe to dlatego?) i wreszcie musimy ogłosić sromotną klęskę. MonĂłwki, po nerwowym owijaniu w resztki miękkich rzeczy jakie mamy jeszcze ze sobą trafiają do luku bagaĹźowego. Egipcjanie przekonują nas, Ĺźe dołożą wszelkich starań, by nic się im nie stało. RĂłwnieĹź kapitan lituje się nad nami i obiecuje, Ĺźe tuĹź po lądowaniu natychmiast zadzwoni do obsługi naziemnej i osobiście kaĹźe dopilnować, aby płetwy traktowano z uwagą i ostroĹźnością. Jednak nie do końca nas to przekonuje. Właściciele płetw szykują się na najgorsze i są bliscy rozpaczy. Oczami wyobraĹşni widzą je roztrzaskane na kawałki. Czeka ich teraz pięć godzin niepewności. Najbardziej cierpi chyba Marta, ktĂłra w Dahab ma swoją monopłetwę pierwszy i … być moĹźe ostatni raz na nogach. Kaśka teĹź mało nie rzyga z obaw o swojego niedawno kupionego Glide’a. Na szczęście w Warszawie okazuje się, Ĺźe … o dziwo wszystkie, co do jednej monopłetwy docierają bez szwanku! Egipcjanie i kapitan dotrzymali słowa!

Jak widać tym razem skończyło się szczęśliwie, a jednak to (ponowne, po Hurghadzie) doświadczenie pokazuje, Ĺźe w zasadach odprawiania samolotĂłw obowiązujących w Egipcie coś się zmieniło na gorsze (przynajmniej z naszego punktu widzenia). Na przyszłość lepiej więc będzie jeśli posiadacz monopłetwy zamiast liczyć na „standardową” procedurę polegającą na zabieraniu jej do kabiny i następnie upychaniu za ostatni rząd foteli (z czym normalnie, poza Egiptem nie ma problemu) przezornie obłoĹźy ją z obu stron grubą warstwą ochronną i oblepi jak największą liczbą nalepek FRAGILE, by była przygotowana na ewentualną podróş w luku bagaĹźowym.

I niech ta sentencja stanowi jakiś morał z niniejszej relacji.

Kończąc dodam, że to nie pierwszy i na pewno nie ostatni wyjazd freediverski organizowany z inicjatywy Nitas Apnoe. Dwa świetnie spędzone tygodnie z grupą zapaleńców freedivingu na długo pozostaną w mojej pamięci. Niebawem znów zawitam w słonecznym Egipcie, o czym oczywiście na bieżąco będę informował w Nurasie i Facebooku.

Brak dodanych komentarzy. Może czas dodać swój?

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

---