Widły

Przez dziesięciolecia w Motha wiało nudą. Nie działo się nic. Ostatni raz miejscowe wydarzenia zelektryzowały okolicę dobre piętnaście lat temu.

Właśnie wtedy, pewnego czerwcowego dnia Matt Malone dotarł do roboty nie wytrzeĹşwiawszy jeszcze po nocnym przepiciu. Na swoim stanowisku pracy tj. przy widłach w chlewni Johna Waltera stawił się, lekko się zataczając dobre dwie godziny po czasie. Był to juĹź kolejny taki przypadek, więc trudno się dziwić, Ĺźe nawet stary John stracił swą powszechnie znaną, anielską cierpliwość. Ze złością kazał mu zabierać się i nie wracać nigdy więcej. Malone nie przejął się tym specjalnie – zdążył się juĹź przyzwyczaić do zwolnień z pracy w trybie nagłym. Była to kolejna robota, ktĂłrą stracił z dnia na dzień. W chlewni przepracował aĹź pięć ostatnich miesięcy, co jak na niego było osiągnięciem wybitnym. Tak więc po krĂłtkiej utarczce słownej z Johnem Walterem, chwiejnym krokiem odmaszerował wraz ze swoim narzędziem pracy na ramieniu. Zabrał je nie wiedzieć czemu, na co jego były juĹź pryncypał machnął tylko ręką. „Nie będę się teraz uĹźerał z tym ochlapusem o jedne stare widły” pomyślał z rezygnacją. Matt znany był z porywczego charakteru, ktĂłry ujawniał się zwłaszcza wtedy, gdy był po kielichu. Dlatego, skoro juĹź uznał, Ĺźe z jakiegoś powodu nie moĹźe się rozstać ze swym trĂłjzębnym orężem, to bezpieczniej było poczekać na jego odzyskanie do momentu, gdy całkiem wytrzeĹşwieje. Zanosiło się na to, Ĺźe ten moment nie nadejdzie rychło, bo wracając z chlewni Matt tradycyjne zajrzał do baru „Słoneczny Patrol”, w ktĂłrym przez trzy kolejne godziny topił smutki w towarzystwie butelki Burbona. Chętnie zostałby tam duĹźo dłuĹźej, najlepiej aĹź do zamknięcia baru późnym wieczorem, co było jego utartym zwyczajem. Jednak dopiero minęło południe, więc dwaj jego niezawodni kumple od kieliszka – Luke i Don nie mogli dotrzeć jeszcze na miejsce. KaĹźdy z nich tkwił w swojej robocie i Matt musiałby na nich poczekać jeszcze ładnych kilka godzin, gdy tymczasem zaczął krążyć myślami wokół swej wciąż apetycznej małżonki. Sprawiło to pojawienie się w barze Nicky’ego Wada, ktĂłre przywołało wspomnienia. Matt i Madeline pobrali się blisko dwadzieścia lat temu. Dziś z wielkiej miłości jaką przed ślubem pałali do siebie zostało niewiele. PowodĂłw, oprĂłcz samego upływu czasu było sporo, a słabość Matta do wysokoprocentowych trunkĂłw, ktĂłra narastała z wiekiem, dodatkowo się do tego przyczyniała. A jednak mimo, iĹź od lat kaĹźde z nich chadzało swoimi ścieĹźkami, to wciąż tkwili w formalnym związku, jakby nie mając dość siły i determinacji by zakończyć tę upadającą relację. Jakiś wpływ na to zapewne miał fakt, Ĺźe od czasu do czasu Matt zdawał się wciąż pożądać swojej Ĺźony. Madeline starała się dbać o siebie i mimo swych nieco ponad czterdziestu lat zachowała na tyle atrakcyjny wygląd, Ĺźe mogła podobać się nawet znacznie młodszym od siebie mężczyznom. Miała bujne, kobiece kształty, ktĂłre lubiła eksponować przy kaĹźdej nadarzającej się okazji. W dawnych latach nie raz siedząc w barze u boku Matta była obiektem bezczelnego zapuszczania Ĺźurawia w jej zawsze głęboki, śmiało odsłaniający obfity biust dekolt. Czynili to mniej lub bardziej podpici klienci „Słonecznego Patrolu”, tymczasem jej zdawało się to sprawiać podszytą nutą perwersji przyjemność. Jeśli nawet czasem zwracała natarczywemu obserwatorowi uwagę, to obsztorcowując go jednocześnie jakby puszczała do niego oko dając do zrozumienia, Ĺźe tak naprawdę ten rodzaj zainteresowania jest jej całkiem miły. Do furii potrafiło to rozjuszyć Matta i w zasadzie prawie kaĹźdego wieczora pomiędzy nim, a adoratorami Madeline dochodziło do utarczek słownych. Większość z nich kończyła się przynajmniej przepychankami, ale kilkanaście razy doszło nawet do bĂłjek na pięści. W ich konsekwencji Matt dwukrotnie wylądował na posterunku Policji. Jednak mimo porywczości jaką objawiał wobec zalotnikĂłw Madeline, na nią samą nigdy nie podniĂłsł ręki. Ograniczał się tylko do rzucania wyzwisk pod jej adresem. Jednak te wszystkie dziwki, kurwy i ladacznice, ktĂłre kierował w jej stronę w połączeniu ze świadomością, Ĺźe pożądają jej inni mężczyĹşni zdawała się rozgrzewać jego własne libido. Noce następujące po zakończonych awanturami wieczorach w „Słonecznym Patrolu” naleĹźały do najgorętszych. To niestety było juĹź przeszłością.

Jednak właśnie tego feralnego dnia wspomnienia z minionych lat powrĂłciły, gdy barze pojawił się Nicky - jeden z najbardziej bezczelnych absztyfikantĂłw Madeleine. Kilka lat wcześniej pewnej długiej, letniej soboty ten typek nie tylko wyjątkowo nachalnie pochylał się nad jej dekoltem ale w pewnym momencie po prostu bezwstydnie wsadził swoją łapę pod jej przykrĂłtką sukienkę. Tego było juĹź stanowczo za wiele. Po bĂłjce, ktĂłra skończyła się zmiaĹźdĹźonym nosem, naderwanym uchem i wstrząśnieniem mĂłzgu u przeciwnika Matt spędził noc w areszcie policyjnym. Dziś nieoczekiwane pojawienie się Nicky’ego przywołało tamte wspomnienia i kuszący obraz kształtĂłw małżonki. Obudziło to zapomniane pożądanie i wygnało Matta z baru. Ponownie zarzucił widły na ramię i ruszył w kierunku domu krokiem jeszcze bardziej chwiejnym niĹź wtedy, gdy opuszczał chlewnię. Kiedy wreszcie znalazł się pod drzwiami dochodziła trzecia po południu. Było to zdecydowanie wcześniej, niĹź jego normalna pora powrotu. Nawet jeśli jakimś cudem nie zahaczył o „Słoneczny Patrol” i prosto z roboty trafił do domu, to nigdy nie było go na miejscu przed godziną szĂłstą wieczorem.

Tym razem znalazł się więc u celu dobrze przed czasem. Wchodząc na teren posesji z zadowoleniem zauwaĹźył, Ĺźe samochĂłd Madeleine stoi na swoim miejscu. A więc ona sama musiała być w domu. Nacisnął klamkę, ale drzwi nie ustąpiły. „Dziwne” pomyślałby zapewne gdyby jego głowy w całości nie wypełniał dobrze mu znany, a odbierający zdolność kojarzenia faktĂłw szum alkoholowego odurzenia. Zamiast więc zastanawiać się dlaczego Madeline zamknęła zamek, mimo iĹź nigdy nie robiła tego za białego dnia, dłuĹźszą chwilę stał tępo wpatrując się w zamknięte drzwi. Wreszcie zaczął grzebać po kieszeniach w poszukiwaniu klucza. Znalazłszy go po kilku prĂłbach zdołał wepchnąć go do właściwej dziurki i przekręcić. „Maddie!” zabekotał od progu, ale nikt mu nie odpowiedział. Rozejrzał się po living roomie, kuchni i korytarzu ale mimo, iĹź świat nieco wirował mu w głowie utrudniając ocenę sytuacji, to jednak i dla niego nie ulegało wątpliwości, Ĺźe nigdzie tam jej nie było. „CzyĹźbyś wyszła do tej larwy Louise? Właśnie dziś? Dziś, kiedy mam na ciebie taką ochotę?!” pomyślał. Jednak po chwili jego uszu dobiegł zduszony jęk. „Och, tak, tak, taaak!” To niewątpliwie był głos Madeleine. Nastawił ostrzej słuch i wtedy dotarły do niego inne, regularnie powtarzające się, jakĹźe charakterystyczne odgłosy ich trzeszczącego łóżka małżeńskiego. Nie kojarząc jeszcze do końca, co te dĹşwięki oznaczają podszedł do zignorowanych wcześniej drzwi od sypialni. Były lekko uchylone. Popchnął je delikatnie lewą ręką, w prawej bowiem wciąż ściskał drzewce wideł Johna Waltera. Maddie ubrana była wyłącznie w jej ulubioną czerwoną spĂłdnicę, ktĂłra tym razem zadarta była do gĂłry odsłaniając jej posągowe uda. Wsparta na łokciach i kolanach wypinała swĂłj kształtny zadek w stronę drzwi. Twarz wciśnięta była w poduszkę, a jej pełne piersi regularnie falowały w rytm, ktĂłry nadawał Mick – przyjezdny wynajmujący od dwĂłch miesięcy pokĂłj u sąsiadĂłw z naprzeciwka. Klęczał na lewej nodze odwrĂłcony tyłem do drzwi. Drugą nogę oparł obok prawego boku Maddie jednocześnie pakując swĂłj instrument w jej wypięty tyłek. Mimo, Ĺźe Matt nie widział jego twarzy nie miał wątpliwości, Ĺźe to właśnie on. Charakterystyczny, pokrywający prawie całe plecy tatuaĹź przedstawiający diabolicznego ogiera kopulującego z długowłosą nimfą nie pozostawiał wątpliwości. Matt w zdumieniu trawił ten widok starając się swym zatrutym alkoholem umysłem zrozumieć, co właściwie on oznacza. Tymczasem nieświadoma jego obecności para w szybkim tempie zbliĹźała się do szczytu swych uniesień. Wreszcie Matt pojął sens toczącej się przed nim sceny. Przez chwilę obserwował ją bez emocji, aĹź wreszcie poczuł gniew. Od dawna podejrzewał, Ĺźe Ĺźona nie jest mu wierna ale nigdy wcześniej nie udało mu się zyskać pewności. Nawet niespecjalnie starał się ją zdobyć, bo w gruncie rzeczy na ogół Madleine była mu obojętna. Jednak nie dziś! O nie! Dziś pragnął jej, jak kiedyś. Zmącony alkoholem umysł przekręcał rzeczywistość i podpowiadał mu, Ĺźe to dla niej rzucił dziś robotę. Poświęcił się dla niej, by ją zaspokoić, a ona … tak mu się odwdzięczała! Przed oczami stanęły mu sceny z dzieciństwa, gdy Bob - jego ojciec okładał matkę drzewcem od grabi niewyraĹşnie bełkocząc „Masz kurwo! Ĺťeby ci do głowy nie przyszło puścić się z Gregorym!”. Gregory był zapewne bogu ducha winnym sąsiadem, ktĂłry rzucał tylko czasem tęskne spojrzenie ku zgrabnej pani Malone. Jednak ojciec wiedział swoje. Według niego kaĹźda kobieta była dziwką, ktĂłrej naleĹźało trzepać skĂłrę najlepiej ciężkim narzędziem. Te sceny powtarzały się zawsze, gdy pociągnął zbyt wiele whisky, a więc nie rzadziej niĹź w kaĹźdą sobotę. Jeszcze jako dziecko Matt obiecywał sobie, Ĺźe nigdy nie postąpi tak ze swoją Ĺźoną. I o dziwo, mimo iĹź w stosunku do mężczyzn był porywczy nawet bardziej od swego ojca, to słowa dotrzymał. AĹź do dziś. Podniecenie, jakie towarzyszyło mu od wyjścia ze „Słonecznego Patrolu” nagle ustąpiło miejsca narastającej wściekłości. „Jednak ojciec miał rację” pomyślał. UniĂłsł widły i zrobił dwa kroki w stronę łóżka. Zawahał się jeszcze chwilę. Czekał na moment, gdy para zbliĹźy się do kulminacji i na ułamek sekundy wcześniej, mrucząc „O, niedoczekanie…” zadał pierwszy cios. Celował prosto w najgorętsze miejsce, gdzie ciało Micka wnikało w ciało Madeleine. Cios wymierzony był precyzyjnie tak, by widły nie zatrzymały się na miednicy mężczyzny. Środkowy i dolny ząb trafiły wprawdzie w próşnię, ale gĂłrny przebił się przez krocze Micka i dotarł aĹź do waginy. Kochankowie będąc juĹź prawie u celu zamiast krzyku rozkoszy wydali z siebie przeraĹşliwy, podwĂłjny skowyt bĂłlu. Wciąż milczący Matt wyszarpał widły i uderzył ponownie, tym razem wyĹźej, w plecy Micka, ktĂłry usiłował wyprostować się na kolanach. Środkowy ząb trafił prosto w uniesione kopyto przedniej nogi wytatuowanego ogiera. Zgruchotał 12 krąg przerywając rdzeń i paraliĹźując Micka od pasa w dół. Jego cielsko bezwładnie osunęło się na szamoczącą się pod nim Madeleine przygwaĹźdĹźając ją do łóżka. Mick był wielkim chłopem, mierzył blisko sześć i pół stopy i wzrostu waĹźył ponad dwieście pięćdziesiąt funtĂłw. Rozpłaszczona na brzuchu Madeleine nie miała Ĺźadnych szans by wydostać się spod niego. Tymczasem Matt kontynuował dzieło zniszczenia. Ponownie wyrwał swĂłj oręż z ofiary i przesuwał się dalej w stronę wezgłowia. UniĂłsł zakrwawione narzędzie i zatrzymał na chwilę jakby zastanawiając się, gdzie uderzyć tym razem. Madeleine wyła w niebogłosy. Wreszcie zdołała odwrĂłcić głowę w stronę, gdzie stał jej oprawca i ze zdumieniem rozpoznała w nim swego męża. Głos zamarł jej w gardle. „Matt, Matt, to ty?!! Nie rĂłb tego! To nie moja wina! To on, on …. on mnie zgwałcił!” wyszeptała. Nie powiedziała juĹź nic więcej, bo trzecim ciosem środkowy ząb wideł przebił jej język, zmiaĹźdĹźył rdzeń przedłuĹźony i wyszedł po potylicznej stronie głowy. Drugi ząb rozciął tętnicę szyjną, podczas gdy trzeci chybił celu wzniecając tylko chmurę pierza z rozerwanej poduszki. Matt działał teraz metodycznie, jak maszyna. Kolejne precyzyjnie wymierzone razy zamieniały twarz kobiety w krwawą miazgę. Wokół wirowały setki białych kłakĂłw. Jednak Ĺźadne z uderzeń nie sięgnęło mężczyzny. Jego głowa opadła o dobre pięć cali na prawo od głowy Madeleine w pozycji zwrĂłconej w jej stronę. Matt był na tyle uwaĹźny, by nie robić mu więcej krzywdy. Dzięki temu Mick mĂłgł cały czas ze szczegółami śledzić postępującą jatkę. Krew kochanki tryskała na jego twarz stopniowo przykrywając ją brunatnym, gęstniejącym koĹźuchem. Zalepiała nos i oczy. Bezwładny, niezdolny do wykonania Ĺźadnego ruchu Mick tylko cicho kwilił krztusząc się od czasu do czasu.

Tego dnia Madeleine była umĂłwiona z Louise - mieszkającą dwa domy dalej przyjaciółką, ktĂłra od dawna przekonywała ją by wreszcie dała sobie spokĂłj z Mattem. W ramach stosowanej przez nią terapii regularnie wyciągała ją do baru „U Richi’ego”. Znajdował się on dokładnie po przeciwnej stronie miasteczka w stosunku do „Słonecznego Patrolu”, co gwarantowało, Ĺźe Matt nigdy doń nie dotrze. Dzięki temu obie damy mogły bez ryzyka zajmować się flirtowaniem z interesującymi mężczyznami, jakich zawsze moĹźna było znaleźć w tym miejscu. To właśnie tu trzy tygodnie wcześniej Maddie nawiązała bliĹźszą znajomość z Mickiem. AĹź dziw, Ĺźe nie stało się to wcześniej, bo zamieszkiwał on przecieĹź ledwie sto jardĂłw od niej.

Louise wkroczyła do domu Maddie i Matta jak zwykle dziarskim krokiem. Nawet nie pukała do uchylonych drzwi. Rozejrzawszy się po living roomie i kuchni, zawołała dwukrotnie „Maddie!” by wreszcie dyskretnie zajrzeć do sypialni. Najpierw w jej oczom ukazał się siedzący w bezruchu Matt. Zaskoczyło ją to, bo o tej porze powinien był przecieĹź tkwić w „Słonecznym Patrolu”. Nie zdążyła jednak zastanowić się, jak wybrnąć z problemu, ktĂłry w kontekście wycieczki do „U Richi’ego” sprawiała jego obecność, bo kiedy uniosła wzrok zamarła. Małżeńskie łoĹźe Malone’Ăłw było utopione w krwi spływającej ze szczątkĂłw, ktĂłre jeszcze niedawno były zapewne całkiem niebrzydką kobietą. Wskazywały na to zgrabne, starannie ogolone nogi, wystające spod resztek spĂłdnicy. Jednocześnie stanowiły one jedyny nienaruszony fragment ciała. Na zaczynającej się powyĹźej ud krwawej brei spoczywało gołe cielsko jakiegoś olbrzyma, ktĂłrym od czasu, do czasu wstrząsały spazmatyczne drgawki wskazujące na to, Ĺźe Ĺźycie jeszcze nie do końca uleciało z jego właściciela. Matt wpatrywał się w ten obraz nieobecnym wzrokiem siedząc na pamiętającym jeszcze czasy konfederacji fotelu, rodzinnej pamiątce po pradziadku. W prawej ręce trzymał drzewce wideł wbitych potężną siłą w deski podłogi tuĹź obok jego stĂłp. Wokół zatopionych w drewnie ostrzy zgromadziła się spływająca z nich brunatna, zgęstniała krew. Louise najpierw zamarła w bezruchu, zaniemĂłwiła, by wreszcie wydać z siebie krzyk przeraĹźenia i wypaść na zewnątrz. Nieświadoma tego, co robi biegła ulicą jak szalona. Wreszcie coś, instynkt, zrządzenie losu, zawiodło ją przed budkę telefoniczną, przy ktĂłrej zatrzymała się. Tu nie przeanalizowany wcześniej, ale utrwalony w pamięci obraz zaczął wracać, a do niej zaczęło docierać, Ĺźe te zmasakrowane zwłoki ubrane w doskonale znaną jej czerwoną spĂłdnicę musiały naleĹźeć do Madeleine. Trzy razy myląc się, w końcu z trudem wykręciła właściwy numer i łamiącym się głosem wezwała Policję.

Funkcjonariusze zastali Matta dokładnie w tej pozycji, w jakiej zostawiła go Louise. Nie drgnął nawet kiedy sierĹźant Vasquez celując doń ze słuĹźbowego colta ryknął „Nie ruszaj się!”. Bez oporu pozwolił zakuć się w kajdanki i zaprowadzić do samochodu policyjnego, a później do aresztu. Ani razu nie odezwał się sam, ani nie odpowiedział na Ĺźadne pytanie.

Motha żyło zabójstwem przez wiele kolejnych tygodni. Mieszkańcy dyskutowali o nim w domach, na spacerach, w pracy, w barach, dosłownie wszędzie. Zastanawiano się nad tym jak długo Madeleine zdradzała Matta, jak odkrył on zdradę i czemu na narzędzie zbrodni wybrał właśnie widły. Powstawały setki teorii i naprędce kleconych interpretacji. Analizowano postać przyjezdnego Micka, o którym mało kto wiedział cokolwiek, a który mimo upływu krwi, uszkodzonej wątroby i konieczności usunięcia jednej nerki zdołał jednak przeżyć. Jedni współczuli mu, a inni podkpiwali z niego i losu, jaki pośrednio sam sobie zgotował. Miał zostać sparaliżowany do końca życia, a gdyby nawet jakimś cudem kiedyś przywrócono mu władzę w dolnej połowie ciała, to jego przyrządzik, którym tak ochoczo poczynał sobie w tamto czerwcowe popołudnie, na zawsze miał pozostać bezużyteczny. Każdego dnia pojawiały się nowe szczegóły kreowane przez co bardziej twórczych miejscowych plotkarzy. Według nich już wkrótce miało okazać się, że Matt był mordercą nie tylko swojej żony, ale i pół tuzina innych kobiet dla odmiany zatłuczonych kilofem lub posiekanych tasakiem do mięsa. Szok jaki towarzyszył tej sprawie szedł o lepsze z chorobliwym zainteresowaniem, które udzieliło się wszystkim bez wyjątku obywatelom lokalnej społeczności. W Motha wreszcie działo się coś.

Kiedy rozgorączkowanie zaczęło nieznacznie opadać, nadeszła druga fala emocji związana z procesem, który rozpoczął się równo dwa miesiące po zabójstwie. Prokurator William Both dostrzegł szansę na odnotowanie kolejnego sukcesu na swej ścieżce zawodowej w postaci łatwego do uzyskania wyroku śmierci. Sprawa wydawała się bezproblemowa. Wprawdzie obrońca z urzędu jakiego przydzielono Mattowi widział możliwość zakwalifikowania jej jako zabójstwa w afekcie, ale uzyskanie takiej sentencji wymagało współpracy ze strony oskarżonego. Tymczasem ten wciąż milczał jak zaklęty. Jakiekolwiek próby nawiązania z nim kontaktu spełzały na niczym bez względu na to, kto próby te podejmował. W końcu adwokat poddał się. Przyszło mu to dość łatwo, bo w gruncie rzeczy nie był zbyt zainteresowany obroną lokalnego menela za jakiego uchodził Matt. Proces był więc wyjątkowo krótki, co stanowiło pewne rozczarowanie dla rozgorączkowanych sprawą mieszkańców Motha oczekujących długo ciągnącego się i obfitującego w pikantne szczegóły spektaklu. Jednak już po trzech rozprawach ława przysięgłych wydała wyrok śmierci. Matt nie złożył apelacji i osiem lat później zasiadł na krześle elektrycznym. W areszcie, w trakcie procesu, przez cały czas oczekiwania na wykonanie wyroku w celi śmierci, aż do chwili kiedy wydał z siebie ostatnie tchnienie nie wypowiedział już ani jednego słowa.

W międzyczasie emocje mieszkańców opadły i Motha ponownie pogrążyło się w letargu. Na długie lata największymi atrakcjami znów stały się wydarzenia w rodzaju utarczki podchmielonych drwali w jednym z nielicznych barów, kradzież papy przeznaczonej do renowacji dachu kościoła lub przyjazd cyrku objazdowego. Z apatii wyrwał miasteczko dopiero pewien gorący, sierpniowy dzień zakończony śmiercią trzech bogu ducha winnych obywateli. Wszyscy zginęli od złotych kul wystrzelonych z karabinu snajperskiego. Pół roku później w poczekalni jedynej w Motha kliniki skonał tajemniczy przybysz ze zmiażdżoną lewą nogą i rozpłatanym brzuchem. Jego tożsamości nigdy nie udało się ustalić. Zaledwie dwa miesiące później ktoś lub coś wyrwało serce z klatki piersiowej Jane Foster uprzednio pożerając wnętrzności jej kota. Co u diabła stało się nagle z tą tak spokojną i monotonną dotąd mieściną?!

Autor: Tomek Nitka