Witamy w Motha!

Tego roku zima zjawiła się w Motha z zaskoczenia. Cały ostatni tydzień przed Świętami BoĹźego narodzenia lało jak z cebra, by w przeddzień wigilii nieoczekiwanie ustać. Wtedy, gdy wydawało się juĹź, Ĺźe mrozy poczekają przynajmniej do stycznia nagle temperatura spadła do 5 stopni Fahrenheita, a w nocy zaczęło sypać śniegiem. Rano mieszkańcĂłw powitał biały kobierzec przykrywający dachy, trawniki, drogi i wszystko, co tylko było w zasięgu wzroku. Zapowiadały się piękne święta, ale wkrĂłtce okazało się, Ĺźe miało to swoją cenę. Woda od siedmiu dni spływająca na miasteczko zamieniła się w lĂłd, ktĂłry zalegał pod warstwą puchu bez mała wszędzie tworząc niewidoczne, zdradliwe ślizgawki. Jako pierwsza przekonała się o tym Margaret O’hara, ktĂłra wychodząc do skrzynki na listy poślizgnęła się zaraz po zejściu z ganku swojego pamiętającego jeszcze czasy konfederacji domu. PrzewrĂłciła się tak niefortunnie, Ĺźe skręciła kostkę, a dodatkowo lądując na ziemi nadwyrężyła nadgarstek prawej dłoni. Kolejny był mały Frank, ktĂłry nie zdołał wyhamować na lodzie przed bramą do komĂłrki, gdzie przechowywał swoje dziecięce skarby i nabił sobie potężnego guza jednocześnie rozcinając, na szczęście niezbyt groĹşnie skĂłrę na czole. Dalej był listonosz Mark Wells, a przed godziną dziesiątą do grupy poszkodowanych dołączyło jeszcze dwoje innych osĂłb.

Wigilijny dzień nie zapowiadał się więc tak, jak planował to sobie Harry Neil. Zamiast sennego dyĹźuru od rana miał w swoim ambulatorium pełne ręce roboty. Ofiary wybrykĂłw aury jedna po drugiej pojawiały się w poczekalni docierając tam o własnych siłach albo w asyście krewnych lub znajomych. Jako czwarta w kolejności zjawiła się Margaret. Na miejsce przywiĂłzł ją sąsiad, John Malloney, ktĂłry podtrzymywał ją uczynnie gdy kuśtykała z samochodu do drzwi kliniki. Otwierając je wyniosłym wzrokiem ogarnęła poczekalnię i apodyktycznie zwrĂłciła się do Nicky przyjmującej zgłoszenia i kierującej pacjentĂłw do Harry’ego. Gdzie jest doktor? Natychmiast muszę widzieć się z doktorem! Po ustaleniu, Ĺźe Margaret nie jest umierająca Nicky zaproponowała jej by poczekała na swoją kolej. To nie mogło zostać dobrze przyjęte. O’Hara od zawsze Ĺźyła w przekonaniu, Ĺźe świat został zbudowany po to, by zaspakajać jej zachcianki. Zapewne byłaby szczerze zaskoczona gdyby kiedykolwiek dowiedziała się o tym, Ĺźe inni ludzie teĹź mają jakieś swoje potrzeby. W kaĹźdym razie jeśli ktoś miał czekać w kolejce, to na pewno nie ona.
- Młoda damo - powiedziała lodowatym tonem - chyba nie wyobrażasz sobie, że będę stała tu ze złamaną nogą i ręką?!
- Może pani przecież usiąść, a tych dwoje było przed panią i też potrzebuje pomocy - odrzekła niefrasobliwie Nicky.
Słysząc to Margaret prawie straciła dech w piersi. Jak ta smarkula śmie tak ją traktować?! Ją, Margaret O’Hara, wnuczkę pierwszego burmistrza Motha dostojnego Thomasa Wells’a i Ĺźonę półkownika Armii Amerykańskiej Jamesa O’Hara (niech spoczywają w pokoju)! W tym momencie była gotowa odwrĂłcić się na pięcie i wyjść trzaskając drzwiami. W porę jednak przypomniała sobie, Ĺźe Harry jest jedynym lekarzem w Motha, a od najbliĹźszego miasta posiadającego klinikę oddziela ją 95 mil pokrytej gołoledzią drogi. Z obraĹźoną miną usiadła więc na krześle, sięgnęła po jedną ze starych gazet, ktĂłre leĹźały na stoliku w celu umilania pacjentom oczekiwania i z trudem tłumiąc złość otworzyła ją udając zainteresowanie.

Był to stary numer New York Timesa sprzed blisko pół roku. Przez kilka chwil bezmyślnie przerzucała kartki aĹź nieoczekiwanie coś przykuło jej uwagę - reportaĹź z ich miasteczka, z Motha gdzie przed sześcioma miesiącami zdarzyło się coś niewyobraĹźalnego. Nie pojmany po dziś dzień snajper zastrzelił wielebnego Christo Mallone, Matta Barisenio i Alberta Wayl’e biorących udział w pogrzebie miejscowego hodowcy świń Johna Waltera Maggiore. Strzały oddane przy pomocy wykonanych ze złota pociskĂłw typu dum dum rozerwały ciała ofiar na strzępy. Obraz po rzezi jaka rozegrała się w ciągu kilkudziesięciu sekund tego upalnego, sierpniowego dnia na zawsze został w pamięci braci Vasquez. To głównie na podstawie ich relacji sporządzono reportaĹź dla NYT. Waśnie oni zostali wezwani telefonem Alphonso Maritega, ktĂłry dzwoniąc na komisariat niezrozumiałym, rozedrganym szeptem rozpaczliwie błagał o pomoc. Alphonso prowadził bar „Pod Dzikim Kogutem” w naroĹźniku rynku, na ktĂłrym snajper urządził sobie strzelnicę. Był sześćdziesięciokilkuletnim pozbawionym złudzeń, cynicznym egocentrykiem, ktĂłry jako jedyny ze świadkĂłw zachował dość przytomności umysłu by zadzwonić na Policję. Z jego udzielanych przez telefon, chaotycznych wyjaśnień Vasquez niewiele zdołali zrozumieć poza tym, Ĺźe na rynku ktoś strzela i potrzeba jest pomoc. Po dotarciu na miejsce, na Boga, nie spodziewali tego, co ujrzeli! Pierwszą rzeczą jaką dostrzegli było potężne ciało Christo Mallone. Wielebny leĹźał twarzą do ziemi, a z jego plecĂłw zionęła nieregularna dziura wielkości talerza. Biała sutanna prawie w całości zdążyła zmienić kolor na ciemno czerwony. Pięć jardĂłw dalej nieruchomymi oczami wpatrywał się w niebo Matt Barisenio. Wokół kaĹźdego z nich rozlewały się kałuĹźe krzepnącej krwi. Jednak najgorszy był widok Alberta Wayle’a, a właściwie tego, co z niego zostało. Na prawym boku leĹźał kikut jego korpusu z poszarpanym otworem po świeĹźo przeprowadzonej pociskiem dum dum błyskawicznej dekapitacji. Z jego wnętrza wystawały urwane Ĺźyły i tętnice szyjne. Wokół walały się jak przemielone przez maszynkę do mięsa fragmenty uszu, zwojĂłw mĂłzgowych, naczyń krwionośnych i wreszcie tu i Ăłwdzie, jakby wsadzone dla urozmaicenia w tym brunatno czerwonym chaosie, białe odłamki kości czaszki. Zobaczywszy to Jonathan, młodszy z braci Vasquez natychmiast odwrĂłcił się i wstrząsany konwulsjami zwymiotował pierwszy raz. Jego brat nie kazał na siebie czekać i juĹź po chwili obaj stali pochyleni nad pobojowiskiem uświetniając je zawartością swoich ĹźołądkĂłw.

Obraz tamtych dni ponownie stanął przed oczami Margaret, która z obrzydzeniem odsunęła od siebie gazetę. Nie czytała dalej. Nie chciała przywoływać w pamięci tego, co zobaczyła wówczas z okna na piętrze swojego domu. Zresztą i tak znała to przecież na pamięć, jak wszyscy bez mała mieszkańcy Motha.

Nikt nie był w stanie zrozumieć czemu śmierć spotkała trzech, bogu ducha winnych obywateli ich miasteczka ani dlaczego przybrała ona postać masakry. RĂłwnieĹź Policja i FBI mimo wielomiesięcznego śledztwa nie były w stanie doszukać się motywĂłw działania zabĂłjcy i poza zlokalizowaniem miejsca, z ktĂłrego oddał strzały właściwie nic nie udało się im ustalić. ToĹźsamość zbrodniarza pozostawała tajemnicą, choć co do jednego FBI było przekonane - Ĺźe był najwyĹźszej klasy zawodowiec. Strzały oddano z odległości ponad tysiąca jardĂłw, a kaĹźdy z nich był piekielnie precyzyjny. Było ich dokładnie trzy - tyle, ile ofiar. Ani jednego więcej. ZabĂłjca nie pozostawił Ĺźadnych śladĂłw. RezultatĂłw nie dały skrupulatne poszukiwania przeprowadzone na miejscu, z ktĂłrego musiał strzelać. Nie znaleziono nie tylko łusek, prochu czy DNA ale nawet nitek z jego ubrania ani odciskĂłw butĂłw, po prostu nic. Gdyby nie fakt, Ĺźe analiza balistyczna jednoznacznie wskazywała na wzgĂłrze nad miasteczkiem jako miejsce oddania strzałów, to FBI uznałoby, Ĺźe mordercy w ogĂłle tam nie było. A jednak musiał być on właśnie tam. Nie natrafiono teĹź na Ĺźadnego świadka, ktĂłry pamiętałby jakiegokolwiek obcego, ktĂłry mĂłgłby być odpowiedzialny za tę zbrodnię, mimo iĹź przesłuchaniu poddano dziesiątki mieszkańcĂłw Motha i okolic. Jatki dokonał więc zabĂłjca dysponujący nie tylko unikalnymi umiejętnościami snajperskimi ale rĂłwnieĹź potrafiący perfekcyjnie zacierać ślady. Wszystko to jednoznacznie świadczyło, Ĺźe musiał to być jeden z kilerĂłw z najwyĹźszej półki specjalizujących się zabĂłjstwach na zlecenie. Jednak co ktoś taki robił w prowincjonalnym, zapomnianym przez świat Motha i dlaczego za cel upatrzył sobie trĂłjkę najzwyklejszych, szarych obywateli? Nie miało to Ĺźadnego sensu, dlatego intensywnie rozpatrywano teĹź koncepcję seryjnego mordercy. Jednak i tu jednak natrafiono na nierozwiązywalny problem. Nigdzie w okolicy, a jak okazało się po kilku miesiącach poszukiwań zakrojonych na coraz szerszą i szerszą skalę rĂłwnieĹź nigdzie w całym kraju nie natrafiono na ani jeden podobny przypadek. Strzały oddane przez snajpera do niewinnych ofiar pociskami dum dum o kalibrze 7,62. To byłoby jeszcze w miarę „normalne”, ale najbardziej zaskakującym szczegółem było to, Ĺźe pociski wykonane były z … 24 karatowego złota. Takich zdarzeń po prostu nie było w ogĂłle, przynajmniej w aktach dotyczących ostatnich dziesięciu lat, ktĂłre objęto analizą.

Mimo iĹź Margaret starała się odganiać od siebie wszelkie związane z tamtym dniem myśli, to raz obudzone natarczywie powracały one przywołując krwawe obrazy. Dopiero słowa Nicky: „Margaret, twoja kolej” wyrwały ją z natłoku niechcianych wspomnień. Zmiana kontekstu była tak gwałtowna, Ĺźe nawet nie zdążyła oburzyć się za nazwanie jej po imieniu, zamiast „Mrs O’Hara”. Z pomocą Johna Malonney’a zaczęła wstawać starając się nie obciążać lewej nogi.

Gdy była juĹź prawie całkiem wyprostowana kątem oka zauwaĹźyła, Ĺźe drzwi poczekalni zaczęły uchylać się powoli. Wąska szczelina między skrzydłem, a futryną wypełniła się ciemną plamą, ktĂłra w miarę jak drzwi otwierały się coraz bardziej przyjęła kształt zakapturzonej, niewątpliwie męskiej postaci. Mimo iĹź twarz przybysza pozostawała niewidoczna, to jednak ze sposobu ubrania w długi, staromodny płaszcz i sylwetki dla Margaret było jasne, Ĺźe ma do czynienia z kimś obcym. Motha było małą, prowincjonalną mieściną, ktĂłrej wszyscy mieszkańcy znali się nawzajem, a człowiek w drzwiach z pewnością nie był jednym z nich. Ruchy mężczyzny były dziwnie nienaturalne tak, Ĺźe Margaret zaczęła z narastającym niepokojem wpatrywać się w niego. Nie wiedziała, czego się spodziewać, ale przeczuwała, Ĺźe za chwilę wydarzy się coś złego. Przez ułamek sekundy obrzuciła wzrokiem poczekalnię, ale nikt poza nią nie zwrĂłcił uwagi na przybysza. Ponownie zawiesiła na nim spojrzenie tym razem spoglądając w dół, by z przeraĹźeniem dostrzec, Ĺźe pod lewym kolanem sterczy krwawy, zmiaĹźdĹźony jakąś potężną siłą kikut łydki. Jej dolnej połowy, jak i stopy nie było na swoim miejscu, a z kikuta na brudnoszarą podłogę poczekalni raz po raz tryskały strugi jasnoczerwonej krwi. Ponownie przywołane tym widokiem obrazy sprzed półrocza jak w kalejdoskopie przebiegły przed oczami Margaret potęgując jej wstręt i przeraĹźenie. Tymczasem mężczyzna z wolna zaczął osuwać się na podłogę jednocześnie całym ciałem napierając na wpółotwarte drzwi. Nie naprawiane od miesięcy zawiasy nie wytrzymały obciążenia i Margaret dostrzegła jak najpierw wyginają się, by w chwilę potem oderwać się od futryny, a pozbawione punktu zaczepienia skrzydło nieśpiesznie, jak na filmie odtwarzanym w zwolnionym tempie, spływa w dół. Brzęk tłuczonego szkła brutalnie wyrwał z własnych myśli wszystkich pozostałych oczekujących. Osłupiali odwracali głowy w kierunku zakłócającego ich spokĂłj ĹşrĂłdła hałasu. Jane Foster siedząca dwa krzesła od tego, ktĂłre jeszcze przed chwilą zajmowała O’hara, wypuściła z ręki kubek z niedopitą, cuchnącą kawą macchiato serwowaną za 50 centĂłw przez zdezelowany automat stojący w rogu poczekalni. Kubek najpierw obrĂłcił się dwukrotnie w powietrzu zanim spadł na podłogę do gĂłry dnem. Resztki kawy rozprysły się wokół znacząc brązowymi kropkami świeĹźo uprane, białe spodnie Johna Malonney’a. Oczy stojącego po przeciwnej stronie poczekalni listonosza Marka Wellsa otwierały się coraz bardziej i bardziej, podczas gdy okaleczone ciało intruza osuwało się na posadzkę. Nicky, ktĂłra jeszcze przed chwilą tyłem do drzwi układała dokumenty na półce okręciła się wokół swojej osi, by widząc wystający z kikuta lewej nogi fragment kości piszczelowej z przeraĹźeniem unieść obie dłonie do ust i zastygnąć w bezruchu. Ani ona, ani nikt inny nie wydał z siebie najmniejszego dĹşwięku. Słychać było tylko spadające odłamki rozbitej szyby. Margaret rejestrowała te wydarzenia z dokładnością kamery wysokiej rozdzielczości. Ĺťaden, nawet najdrobniejszy szczegół nie umykał jej uwadze. Włącznie z tym, Ĺźe zaciśnięta kurczowo prawa dłoń przybysza uzbrojona była w spoczywający na środkowym palcu złoty sygnet z krwistoczerwonym koralem wielkości kostki do gry.

Gdy wszystkie odłamki szkła opadły, zapadła cisza, a przybysz znieruchomiał na brzuchu w nienaturalnie wykręconej pozycji. Wtedy rozległ się krzyk Nicky: - Harry! Haaarry! Chodź tu natychmiast!
Dopadła drzwi, szarpnęła za klamkę i rzuciła jeszcze raz
- ChodĹş! Szybko!
Neil, ktĂłrego zdążył juĹź zaniepokoić brzęk tłuczonego szkła pośpiesznie wybiegł z gabinetu. Wzdrygnął się mimo iĹź był przyzwyczajony do widoku krwi. Nieznajomy leĹźał na podłodze, a z rozerwanej tętnicy podkolanowej raz za razem tryskała posoka tworząc wokół rozrastającą się czerwoną kałużę. Harry gapił się na ten obraz jak zamurowany. Wreszcie fontanna zaczęła słabnąć. Pociekła jeszcze jedna, słabnąca struga i strumień zamarł. W tym momencie Harry odzyskał zdolność działania. „Tampony!” Ryknął do Nicky i rzucił się ku rannemu. OdwrĂłcił go na plecy ale zanim zdążył zrobić cokolwiek znieruchomiał ponownie. Lewa ręka przybysza do tej chwili przytrzymująca połę płaszcza opadła na podłogę odsłaniając rozpruty ukośnym cięciem brzuch. Z rany wylała się miazga wnętrzności. Organy wewnętrzne były poćwiartowane, jakby sprawca nie ograniczył się do zadania jednego, rozcinającego cięcia, ale siekał je dalej kolejnymi ciosami. Unurzane w brunatno czerwonej brei jasne, poszatkowane fragmenty jelita cienkiego bez pośpiechu spływały na przybrudzoną podłogę poczekalni. „Kto, do cholery cię tak urządził?!” pomyślał Harry nie mogąc uwierzyć w to co widzi, gdy nagle wnętrze rozpłatanego brzucha z lekka nadęło się, wypuczyło narastającym bąblem, ktĂłry wreszcie z charakterystycznym odgłosem „puff!” pękł rozpryskując się na wszystkie strony. W poczekalni panowała śmiertelna cisza. Wszyscy świadkowie stali lub siedzieli na swoich miejscach. Nikt nie śmiał nawet drgnąć. Tylko Margaret rozszerzonymi oczami wodziła wokół wciąż odnotowując wszystkie szczegóły. Nie umknął jej jeszcze jeden – gdy lewa ręka odsłoniła skrytą zawartość płaszcza, wĂłwczas palce prawej dłoni zwolniły uścisk, a spoczywająca w niej kartka wysunęła się odsłaniając niezdarnie, jakby dziecięcą ręką nagryzmolone słowa „Witamy w Motha!”

Autor: Tomek Nitka