Umberto Pelizzari otwiera konferencję

W weekend 1 i 2 grudnia 2007 roku w Lignano Sabbiadoro we Włoszech odbyła się konferencja „International Scientific Conference APNEA TRAINING” poświęcona zagadnieniom treningu w nurkowaniu na zatrzymanym oddechu.

Dzięki Bartkowi „Mruwie” Morawcowi, ktĂłry dopilnował odpowiednio wczesnej rejestracji, w konferencji wzięła udział ekipa z Polski, ktĂłrą oprĂłcz wyĹźej wymienionego tworzyli : Radek Gaca, Leszek Łukaszewicz, Tomek Nitka i Sebastian Rupp.

Konferencja okazała się wielkim sukcesem organizatorów - Umberto Pelizzariego i Apnea Academy. Wzięło w niej udział około 500 freediverów i spearfishermenów z całego świata, a było jeszcze dwustu pięćdziesięciu kolejnych chętnych, dla których po prostu zabrakło już miejsc. Reprezentowane były 24 kraje, choć znakomitą większość uczestników stanowili Włosi.

WśrĂłd zaproszonych speakerĂłw byli naukowcy zajmujący się fizjologią nurkowania na zatrzymanym oddechu z jednym z największych światowych autorytetĂłw w tej dziedzinie -profesorem Guido Ferreti’m, trenerzy freedivingu m.in. Kirk Krack oraz zawodnicy. W tej ostatniej grupie znalazła się prawie cała czołówka światowego freedivingu: Herbert Nitsch, Carlos Coste, Martin Stepanek, Patrick Musimu, Natalia Molchanova, Mandy Rae Crukckshank i oczywiście organizator imprezy, a zarazem legenda nurkowania na zatrzymanym oddechu Umberto Pelizzari.

Poziom wykładĂłw nie zawsze był rĂłwny. WśrĂłd tych wygłaszanych przez uczonych były ciekawe jak np. wykład profesora Constantino Balestry (naukowego opiekuna Patrica Musimu m.in. w czasie jego nurkowania na 209 m w 2005 r.) na temat tzw. normoksycznego paradoksu tlenowego (efektu polegającego na tym, Ĺźe po zastosowaniu oddychania czystym tlenem, a następnie jego zaprzestaniu, w jakiś czas potem dochodzi do wzrostu poziomu EPO, a w konsekwencji rĂłwnieĹź poziomu tak istotnej dla freediverĂłw hemoglobiny) ale były teĹź i słabsze, w ktĂłrych mĂłwca prezentował takie na przykład „rewelacje”, Ĺźe większa pojemność płuc sprzyja wydłuĹźeniu czasu bezdechu i zwiększeniu moĹźliwej do osiągnięcia głębokości nurkowania.

Pewną trudność dla osób nie władających językiem włoskim stanowiło to, że wykłady Włochów (którzy stanowili ponad połowę wszystkich speakerów) wygłaszane były nie po angielsku, a właśnie po włosku. Wprawdzie były one tłumaczone na bieżąco, ale tylko jedna z tłumaczek w miarę dobrze radziła sobie z tym zadaniem. Jej zmienniczka często nie nadążała za prelegentem i gubiła główną myśl czyniąc całość przekazu mętną i nie zawsze zrozumiałą. Sprawę pogarszało to, że Włosi swoje prezentacje w Power Poincie przygotowali również w swoim rodzimym języku. Co więc było dla nas niejasne ze słuchu, pozostawało takim nawet po obejrzeniu slajdów widocznych na ekranie.

Na szczęście wszyscy zawodnicy, jako stanieri, mówili wyłącznie po angielsku, a to, co mieli do powiedzenia okazało się dla nas zdecydowanie ciekawsze niż wywody uczonych. Naszym zdaniem absolutnym hitem pierwszego dnia konferencji był wykład Kirka Kracka, który mówił o adaptacji do wysokich ciśnień panujących na głębokościach. Niby prawie wszystko, było nam wcześniej znane, ale Kirk przedstawił to z nowej perspektywy, a w dodatku w taki sposób, że słuchaliśmy go z otwartymi ustami. Była to z pewnością prezentacja doskonała nie tylko z punktu widzenia treści, ale również sposobu jej przekazania. Kirk udowodnił, że ma niezwykły dar tłumaczenia skomplikowanych spraw w jasny i klarowny sposób. Przekonało nas to definitywnie, że warto wziąć udział w kursie prowadzonym przez niego (skąd tylko wziąć kasę na przelot przez Atlantyk???). Tego samego dnia również bardzo ciekawą prezentację przedstawił Patrick Musimu, który mówił o swojej ewolucji w podejściu do treningu. Od bardzo intensywnego i wytężającego z dużym udziałem ćwiczeń na basenie, do mniejszych obciążeń z prawie całkowitym wyeliminowaniem dynamiki i statyki. Nieco słabiej przygotowane były mające miejsce tego samego dnia prezentacje Martina Stepanka i Natalii Molchanowej. Ta ostatnia jednak jest usprawiedliwiona tym, że prowadziła swój wykład z zaskoczenia. Występowała bowiem w zastępstwie jednego z włoskich prelegentów, który z powodu strajku komunikacji publicznej mającego miejsce w przeddzień konferencji, do Lignano po prostu nie dojechał. Sobota zakończyła się niezwykle interesującą, ponad dwugodzinną sesją pokazów wideo oraz pytań do zaproszonych na konferencję asów światowego freedivingu.

Nitas, Bartek i Radek z Umberto Pelizzarim i Patrickiem Musimu. Zdjęcie z archiwum Bartka Morawca

Drugi dzień rozpoczął się od, jak się wkrĂłtce okazało, najgorszego wykładu konferencji. Prelegent wyposaĹźony w bijącego po oczach żółtym kolorem laptopa, miał przygotowane chyba ze dwie setki slajdĂłw, nad ktĂłrymi zdawał się zupełnie nie panować. Pokazywał je na ułamek sekundy, zaraz przeskakiwał do innych, wracał do juĹź wcześniej pokazanych itd. itp. Tłumaczka, a kolej przypadła akurat na tą słabszą, poległa w tym bałaganie z kretesem. Z ulgą przyjęliśmy więc zakończenie. W następnej kolejności wystąpił Umberto Pelizzari wraz z niejakim Maurizio Ramacciottim prezentując eksperymentalny, jeszcze nie testowany program treningu, ktĂłry jednak sprawił na nas wraĹźenie „lekko” przesadzonego. Ładnych kilka tysięcy metrĂłw na basenie w jednej sesji to ilość, ktĂłrej chyba mało kto jest w stanie podołać. Ostatni wykład przed cofce break naleĹźał do Carlosa Coste. Jego prezentacja dotyczyła przygotowań do prĂłb rekordowych. Była niezwykle prosta, ale zawierała kilka jasnych i bardzo cennych zasad, ktĂłrymi kaĹźdy z nas powinien kierować się zarĂłwno we freedivingu jak i … w Ĺźyciu. Nasza ocena wykładu – bardzo wysoka.

Po przerwie na scenie pojawił się Herbert Nitsch, ktĂłry okazał się najciekawszym punktem drugiego dnia. Zaprezentował on techniczne szczegóły i przebieg rekordowego nurkowania na 214 metrĂłw. Herbert wykazał się niezwykłą oszczędnością i precyzją wypowiedzi. Mimo, Ĺźe jego wystąpienie trwało około trzech kwadransĂłw nie powiedział w tym czasie ani jednego zbędnego słowa. KaĹźde z nich miało swoją wagę. Kiedy po wykładzie Bartek w kuluarach pogratulował mu znakomitej prezentacji, a w szczegĂłlności uniknięcia przysłowiowego bla bla, Herbert tylko uśmiechnął się tajemniczo i stwierdził, Ĺźe tego bla, bla w ciągu mijających dwĂłch dni było juĹź wystarczająco duĹźo. Ostatni wykład konferencji prowadzony był przez Michaele Tomassi’ego (CMAS’owski rekordzista świata w dynamice) i współautora „Manual of Freediving” Stefano Tovaglieri’ego. Konkluzja doświadczeń z ich kilkuletnich eksperymentĂłw w treningu do dynamiki była mniej więcej taka, Ĺźe mniej treningu paradoksalnie oznaczać moĹźe … lepsze wyniki. Ten wniosek wyjątkowo przypadł do gustu Tomkowi Nitce, jako Ĺźe juĹź wcześniej zauwaĹźył on podobną korelację u siebie.

Po zaplanowanym na wczesne godziny popołudniowe lunchu odbył się ostatni akord konferencji – zamknięcie połączone z dyskusją panelową. Niestety na tej części z naszego grona pozostał tylko Seba, poniewaĹź Radek chciał wcześniej wracać do Polski, a wraz z nim musieli wracać Mruwa, Nitas i Leszek, jako Ĺźe przyjechali na miejsce razem z nim jego samochodem. A szkoda, bo od Seby wiemy, Ĺźe w czasie tej ostatniej sesji padło wiele bardzo interesujących pytań i odpowiedzi.

A więc konferencja jest juĹź za nami. Teraz kilka słów podsumowania. Część wykładĂłw była umiarkowanej jakości. Irytujące było to, iĹź mimo słowa „international” w nazwie tego przedsięwzięcia dominującym językiem był nie angielski, a włoski. Tłumaczki nie zawsze radziły sobie ze swoją robotą, co sprawiło, Ĺźe niektĂłre z wykładĂłw były nie do końca zrozumiałe. A jednak na pytanie czy warto było zarwać dwie noce, by tłuc się półtora tysiąca kilometrĂłw samochodem do Włoch, odpowiedĹş moĹźe być tylko jedna WARTO JAK CHOLERA! Po to by zobaczyć, usłyszeć i pogadać z tymi, ktĂłrzy są nie tylko gwiazdami kochanego przez nas sportu, ale rĂłwnieĹź wspaniałymi, otwartymi, chętnymi do dzielenia się swoimi doświadczeniami z innymi, normalnymi ludĹşmi.

Cała ekipa z Martinem Stepankiem

Tomek „Nitas” Nitka