W sobotę 16 lutego odbyła się piąta edycja Extremalla - najbardziej ekstremalnych () zawodĂłw freedivingowych w Polsce polegających na zanurzaniu się na jednym oddechu pod lĂłd i pozostawaniu w bezdechu jak najdłuĹźej. Po raz drugi z rzędu freediverzy byli goszczeni przez Akademicki Klub PłetwonurkĂłw SKORPENA w Olsztynie, a sama rywalizacja ponownie miała miejsce na jeziorze Kortowskim. Jak przed rokiem organizacja zapewniona przez SKORPENĘ stała na najwyĹźszym poziomie, a atmosfera całej imprezy składającej się nie tylko z samych zawodĂłw, ale rĂłwnieĹź wykładu Tomka Nitki (tym razem o technikach wyrĂłwnywania ciśnienia) w przeddzień, oraz balangi w wieczĂłr po rozdaniu nagrĂłd, była fantastyczna. W związku z tym, mimo iĹź na Kortowie niektĂłrym zawodnikom brakuje trochę głębokości, wiele wskazuje na to, Ĺźe za rok Extremall znĂłw zawita do Olsztyna.

Tym razem do udziału w samej rywalizacji zgłosiło się blisko trzydziestu zawodnikĂłw, ale biorąc pod uwagę osoby towarzyszące liczba uczestnikĂłw imprezy dobrze przekroczyła pięćdziesiątkę. Jak rok wcześniej, by ogarnąć taką ilość startujących trzeba było przygotować dwa stanowiska startowe. Piotrek „Syrenka” wraz z towarzyszami ze Skorpeny zabrał się do pracy na dwa dni przed godziną zero. Wycinaniu przerębli towarzyszył spory niepokĂłj, bo tygodnie poprzedzające Extremalla w całej Polsce upływały w atmosferze odwilĹźy. Czy w tej sytuacji w ogĂłle da się przeprowadzić zawody? Czy pokrywa lodowa jest wystarczająca i nie zarwie się pod uczestnikami? Takie pytania cały czas chodziły po głowie zarĂłwno skorpeniarzom, jak i nam, freediverom. Na szczęście grubość pierwszego bloku lodu wyciągniętego z przerębla dała jednoznaczną odpowiedĹş – 20 centymetrĂłw, to wprawdzie nie czterdzieści pięć, jak przed rokiem, ale wystarczająco duĹźo by impreza odbyła się bezpiecznie i bez przeszkĂłd. Jezioro Kortowskie potwierdziło, Ĺźe idealnie nadaje się na Extremall, bo jeśli trzeba, potrafi zamarznąć nawet w temperaturach dodatnich

Nauczeni doświadczeniem sprzed roku, kiedy spore zamieszanie spowodowały niejasności regulaminowe, tym razem wszystkie obowiązujące zasady zostały zawczasu jednoznacznie przedstawione zawodnikom. W sobotę o 11:00 pierwsi śmiałkowie stanęli na starcie. Wszyscy nurkujący po wynurzeniu deklarowali zaskoczenie tym, co zobaczyli pod wodą, bo … tym razem naprawdę moĹźna było coś zobaczyć. Rok wcześniej widoczność nie przekraczała 30 centymetrĂłw, co na tym jeziorze stanowi podobno normę. Nikt więc nie spodziewał się, Ĺźe tym razem będzie inaczej, tymczasem … nieobliczalne Kortowskie, ku zaskoczeniu wszystkich, w tym chyba największemu miejscowych Olsztynian, zaoferowało nam przepiękną, kilkumetrową widzialność!

Zdjęcie Olaf Pietrzak

Czas płynął szybko, kolejni zawodnicy znikali w przerębli, by po powrocie na powierzchnię krĂłcej lub dłuĹźej zmagać się z narastającymi kontrakcjami. Rywalizacja obfitowała w niespodzianki. Jako piąty w kolejności pojawił się jeden z faworytĂłw, zdobywca drugiego miejsca sprzed roku – Adrian Kwiatkowski. Spodziewaliśmy się mocnego wyniku, ale na kilku metrach głębokości Adriana zatrzymał hood squeeze, w związku z czym rozczarowany powrĂłcił on na powierzchnię po zaledwie 43 sekundach. Zaraz po nim na starcie zameldowała się Ola Sulkiewicz. Znając jej niechęć do statyki, z ktĂłrej było nie było, w duĹźej części składa konkurencja Extremalla, nie oczekiwałem po niej dobrego wyniku. Tymczasem Ola podniosła głowę znad wody dopiero po 2:32, komentując to mniej więcej w ten sposĂłb „bo tu właśnie nie ma statyki, ale jest prawdziwe nurkowanie, więc mogłam wytrzymać dłuĹźej” Z tym wynikiem Ola objęła sensacyjne prowadzenie!
Wreszcie w wodzie zjawił się główny kandydat do zwycięstwa, ubiegłoroczny triumfator – Robert Cetler. Wokół przerębla zaczęli gromadzić się fotografowie i gapie w takiej ilości, Ĺźe nagle poczuliśmy delikatne tąpnięcie tafli lodowej. Mocno zaniepokojony, nie przebierając w słowach zarządziłem odsunięcie się na większą odległość, gdy tymczasem nadszedł Official Top dla Cetiego. Kiedy zniknął pod wodą ze spokojem patrzyłem na upływające sekundy. Zgodnie z regulaminem w pełnym zanurzeniu wolno pozostawać nie dłuĹźej niĹź trzy minuty, a ewentualną kontynuację nurkowania moĹźna realizować juĹź będąc na powierzchni, leżąc tylko z twarzą zanurzoną w wodzie. Zgodnie z moimi przewidywaniami Ceti długo nie wracał, a ponownie w przerębli pojawił się dopiero na krĂłtko przed upływem regulaminowych trzech minut. Spodziewałem się, Ĺźe zanim wynurzy drogi oddechowe, co stanowi koniec prĂłby, upłynie jeszcze co najmniej jedna minuta. Tymczasem Ceti podniĂłsł głowę prawie natychmiast i osiągnął czas 2:55, ktĂłry wprawdzie w tym momencie dał mu prowadzenie, ale nie był Ĺźadną gwarancją końcowego sukcesu. JuĹź dwa kolejne starty pokazały, Ĺźe Ceti nie odskoczył od reszty zawodnikĂłw na bezpieczną odległość. Najpierw Marcin Niedzielski skończył z czasem zaledwie 11 sekund krĂłtszym od niego, a zaraz po nim Emilia Biała znalazła się jeszcze bliĹźej mistrza wykonując nurkowanie trwające 2:46. W końcowej klasyfikacji dało to jej pierwsze miejsce wśrĂłd kobiet i piąte w klasyfikacji generalnej. Warto jeszcze raz powtĂłrzyć to, co pisałem przy okazji relacji z Rybnika 2012. Ta zawodniczka jest juĹź w pełni dojrzała, za kaĹźdym razem kiedy startuje, uzyskuje bardzo dobry wynik. Co więcej mimo braku okazji do nurkowań w głąb zdaje się, Ĺźe zaczyna pomału ogarniać temat wyrĂłwnywania ciśnienia. Rok wcześniej zawrĂłciła na bodaj 7 metrach. Tym razem w lodowatej wodzie bez problemĂłw doszła do talerzyka. Oczywiście głębokość na jakiej się on znajdował nie była imponująca, trudno więc wyciągać jakiekolwiek daleko idące wnioski, ale moĹźna potraktować to jako dobry prognostyk. MoĹźe juĹź niedługo Emilia zacznie uzyskiwać wyniki w nurkowaniach w głąb porĂłwnywalne do jej osiągnięć z basenu? Wszyscy serdecznie jej tego Ĺźyczymy.

Zaraz po Emilii na starcie rĂłwnolegle pojawiły się dwa Oscypki, czyli przybysze spod Tatr. Na moim stanowisku Marek Marcisz, a w drugiej przerębli Krzysiek Dąbrowski. JuĹź po chwili ten ostatni pokazał, Ĺźe tytuł Basenowego Mistrza Polski 2012 przypadł mu nieprzypadkowo. Skończył swoje nurkowanie z wynikiem 3:08 czym objął prowadzenie w stawce. W tej sytuacji wydawało się, Ĺźe karty zostały rozdane i juĹź niewiele moĹźe się zmienić. Szansę na poprawę czasu Krzyśka dawałem jeszcze tylko Piotrkowi Andrzejczykowi. Jednak do jego nurkowania podchodziłem z duĹźymi obawami. Nie bez przyczyny na wieczornym rozdaniu nagrĂłd Piotrek został ochrzczony przez „Syrenkę” Prezesem Klubu Czerwonej Kartki  Samby i balckouty, to u niego chleb powszedni. Obawiałem się więc, Ĺźe i tym razem moĹźe dojść do problemĂłw, a wyciąganie nieprzytomnego zawodnika z przerębla wcale nie jest łatwe. Zaleciłem więc Piotrkowi, by końcowej statyki broń BoĹźe nie robił, jak niektĂłrzy na środku przerębli trzymając się liny, ale by w tej fazie nurkowania znalazł się tuĹź przy brzegu. Ponadto poprosiłem ubranego w suchara sprzętowca by cały czas był gotĂłw do interwencji. Na szczęście te zabiegi okazały się całkowicie zbędne. Po niepokojąco długim i połączonym z walką z silnymi kontrakcjami pobycie na powierzchni Piotrek skończył perfekcyjnie, bez najmniejszych objawĂłw niedotlenienia. Sprawił mi tym ogromną radość! Co więcej uzyskał czas 3:36, czym wydawało się, Ĺźe zapewnił sobie bezapelacyjne zwycięstwo. Na starcie pozostali bowiem jeszcze tylko trzej zawodnicy. Startujący na drugim stanowisku Michał i Darek, ktĂłrym w mojej ocenie raczej trudno byłoby zagrozić Piotrkowi, a u mnie Michał Osada - przybysz z nikąd. Jego nazwisko pierwszy raz usłyszałem właśnie na Extremallu, nie spodziewałem się więc po nim niczego spektakularnego. Wręcz odwrotnie, liczyłam na to, Ĺźe szybko zakończy swoją prĂłbę i wreszcie będę mĂłgł spadać do ciepłego akademika, bo mimo dwĂłch par kalesonĂłw i ubrania na cebulkę zdążyłem juĹź nieĹşle przemarznąć. JakieĹź było moje zdumienie (Ĺźeby nie powiedzieć oburzenie), gdy mimo upływu dobrze ponad dwĂłch minut Michała wciąż nie było na powierzchni! Początkowa irytacja z wolna zaczęła ustępować zaniepokojeniu, bo nie tylko on sam nie raczył się pojawić, ale nie było widać nawet śladu bąbelkĂłw! Znakomita większość zawodnikĂłw nie ma w zwyczaju odsysać przy wynurzeniu powietrza z maski. Wskutek tego gdy po dotarciu do talerzyka zaczynają wracać ku gĂłrze, wprowadzone przy zanurzeniu do maski powietrze zaczyna się rozprężać i uciekać spod niej w postaci bąbelkĂłw. Dla obserwatora stojącego nad przeręblą są one znakiem, Ĺźe nurek rozpoczął wynurzanie i niebawem pojawi się w zasięgu wzroku. Niestety tym razem bąbelkĂłw … nie było! A czas zaczął niebezpiecznie zbliĹźać się do regulaminowych 3 minut, po upływie ktĂłrych naleĹźało podjąć akcję ratunkową, tj. wyciągnąć linę wraz z zawodnikiem. Kiedy mĂłj niepokĂłj sięgnął zenitu, na krĂłtko przed deadlinem ujrzałem sylwetkę zbliĹźającego się Michała. Odetchnąłem z ulgą, a widząc jego spokĂłj i miękkość ruchĂłw wreszcie zacząłem kapować, o co chodzi. CzyĹźby zamierzał ciągnąć to przedstawienie dalej?! Otóş tak! Michał ze spokojem „doleĹźał” na powierzchni aĹź do 3 minut i 40 sekund, co dało mu pierwsze miejsce. Co więcej wynurzył się w doskonałym stylu. Nie mam wątpliwości, Ĺźe gdyby do zwycięstwa potrzebny był czas o pół minuty dłuĹźszy, to Michał nie miałby problemĂłw z jego osiągnięciem. Brawo! I tu naleĹźy się wyjaśnienie dotyczące braku bąbelkĂłw. Otóş zanurzając się Michał po prostu nie wyrĂłwnywał ciśnienia w masce. Przy niewielkiej głębokości, na ktĂłrej spoczywał talerzyk (około 14 metrĂłw) i mając na twarzy doskonale poddającą się kompresji Spherę mĂłgł sobie na to pozwolić. Dlatego gdy powracał ku powierzchni z maski nie miało co uciekać.

Zdjęcie Anna Korczak

W tym miejscu, z wynurzeniem się ostatniego zawodnika z oficjalnej listy moĹźna by spodziewać się zakończenia sportowej części imprezy. Nic podobnego (chciałoby się powiedzieć „niestety”, bo nogi zaczynały mi juĹź przymarzać do ludu). Dopiero teraz do walki stanęli Prawdziwi Twardziele. Pięciu śmiałkĂłw ruszyło w bĂłj uzbrojonych jedynie w maski, gacie i kaptury neoprenowe. Zapowiadali swoje ekstremalne prĂłby wcześniej, ale kompletny brak słońca i nieprzyjemny wietrzyk, sprawiły Ĺźe mimo temperatury powietrza zbliĹźonej do zera, wszyscy obecni solidnie wymarzli i wydawało się, iĹź nikt nie porwie się na nurkowanie bez pianki w lodowatej wodzie. A jednak ta piątka podjęła się tej wymagającej prĂłby. Największe wraĹźenie na nielicznych obserwatorach, ktĂłrzy mimo zimna dotrwali do tego etapu zawodĂłw zrobił Marek Cieśla, ktĂłry nie tylko, Ĺźe wykonał nurkowanie najdłuĹźsze (41 sekund), ale co więcej dotarł do talerzyka i przyniĂłsł potwierdzającą to plakietkę. Dało mu to nagrodę dla „Extremalnego Uczestnika Extremalla V” ufundowaną przez naszego patrona medialnego – internetowy magazyn nurkowy Nuras.info. Marek, chylę czoła przed Tobą!

Prawdziwy twardziel. Zdjęcie Anna Korczak

I tak Extremall V pomału zaczął przechodzić do historii. Do pełnego zakończenia pozostała jeszcze tylko wieczorna ceremonia rozdania nagrĂłd i dyplomĂłw, a później tocząca się do późnych godzin nocnych balanga w Skorpenie. W jej trakcie odbyła się obowiązkowa „setka przy linie”. Nie wyjaśniając niewtajemniczonym szczegółów tej dość specyficznej konkurencji (przyjedziecie za rok, to dostąpicie wtajemniczenia) powiem tylko, Ĺźe startujący i w niej czarny koń zawodĂłw – Michał Osada potwierdził, Ĺźe zwycięstwo w oficjalnej części Extremalla przypadło mu nieprzypadkowo.

Przygotowania do setki przy linie. Zdjęcie Olaf Pietrzak

Poniżej oficjalna kolejność pierwszej dziesiątki Extremalla V:
1. Michał Osada, 3:40
2. Piotrek Andrzejczyk, 3:36
3. Krzysiek Dąbrowski, 3:08
4. Robert Cetler, 2:55
5. Emilia Biała, 2:46
6. Marcin Niedzielski, 2:44
7. Ola Sulkiewicz, 2:32
8. Radek Gaca, 2:24
9. Romek Walczyk, 2:12
10. Filip Mikołajczak, 2:01