Mimo wielu wydarzeń związanych z nurkowaniem na zatrzymanym oddechu, w ktĂłrych uczestniczyłem w minionym roku jak kursĂłw prowadzonych na basenie i w polskich jeziorach, zorganizowanego wspĂłlnie z moją Ĺźoną fantastycznego grudniowego wyjazdu do Hurghady, w ktĂłrym wzięła udział wyjątkowo liczna grupa freediverĂłw, prezentacji przy okazji przeróşnych targĂłw itd. itp. w pamięci pozostały mi przede wszystkim Indywidualne Basenowe Mistrzostwa Świata w Lignano Sabbiadoro we Włoszech i dwie startujące na nich Syreny – Kasia Talaga i Emilia Biała.

Swoją drogą jest to ciekawy przykład potwierdzający starą jak świat myśl, że wiara czyni cuda, ale o tym za chwilę.

Zacznijmy od tego, Ĺźe na początku lipca 2011 obie dziewczyny otrzymały nominacje do kadry narodowej na Mistrzostwa i zastanawiały się czy warto z nich skorzystać. Były pełne obaw, Ĺźe nie ma to Ĺźadnego sensu. Ostatni start w zawodach na ich koncie miał miejsce w marcu, a od tego czasu w ogĂłle nie trenowały. Ich motywacja spadła poniĹźej zera, potrzebowały wsparcia i porady. Termin Mistrzostw wyznaczony był juĹź na pierwszą połowę paĹşdziernika, a pod koniec lipca one wciąż nie wiedziały co robić. Wreszcie zdecydowały: raz kozie śmierć! Po losowaniu, ktĂłra z nich ma to zrobić Emilia w imieniu swoim i Kasi zadzwoniła do mnie z pytaniem, co o tym wszystkim sądzę. Podobno obawiały się, Ĺźe je wyśmieję, a w najlepszym razie będę miał co najmniej takie same wątpliwości, jak one. Jednak dla mnie sprawa była zupełnie oczywista. Czy moĹźna dobrowolnie rezygnować z udziału w Mistrzostwach Świata?! PrzecieĹź drugi raz w Ĺźyciu taka okazja moĹźe się juĹź nie powtĂłrzyć! Było dla mnie jasne, Ĺźe po prostu trzeba tam być, nawet jeśli samemu nie zdoła się zabłysnąć. Nic więc dziwnego, Ĺźe bez zastanowienia poradziłem: zdecydowanie jechać! I … tu zaczęły się schody, bo dziewczyny zaĹźyczyły sobie … merytorycznej pomocy z mojej strony. Trochę mnie to zaskoczyło i powiem szczerze nawet przeraziło, bo w końcu nie jestem trenerem, tylko instruktorem freedivingu. Wynik ewentualnych wspĂłlnych działań musiał być więc wielką niewiadomą. MĂłgł okazać się nawet totalną katastrofą, ale … nie było wyjścia, bo skoro się powiedziało A, to naleĹźało powiedzieć B. Trochę podbudowywała mnie świadomość, Ĺźe kilka lat wcześniej skutecznie przygotowywałem do zawodĂłw Anglika - Daniela Coope’a, ktĂłry w konsekwencji ustanowił rekord Wielkiej Brytanii w DNF. I tak się to zaczęło …

Przez ponad dwa miesiące poprzedzające Mistrzostwa wspólnie pracowaliśmy nad doprowadzeniem formy dziewczyn do szczytu. Wyniki uzyskiwane jeszcze w Polsce, na treningach przeszły nasze najśmielsze oczekiwania. W dynamikach, na których się skoncentrowaliśmy obie okazały się po prostu niesamowite, mocno przekraczając aktualne wówczas rekordy Polski. Jednak prawdziwy huragan przyszedł dopiero na samych Mistrzostwach. 181 metrów Kasi w monopłetwie, 203 metry w tej samej dyscyplinie i srebrny medal Emilii, okraszone 141 metrami bez płetw i statyką 6:03 tej ostatniej stanowiącymi kolejne nowe rekordy Polski (w sumie w czasie Mistrzostw dziewczyny ustanowiły ich aż siedem!), były zupełnie nieprawdopodobnym podsumowaniem tego fantastycznego okresu.

W tym miejscu powstaje pytanie, jak w ogĂłle było to moĹźliwe?! CzyĹźbym zastosował jakieś nowe, rewelacyjne sposoby, okazał się geniuszem i wizjonerem metod treningowych? A moĹźe jestem cudotwĂłrcą, magikiem, szamanem wiedzy tajemnej i zastosowałem sztuczki kuglarskie? Nic z tych rzeczy. KaĹźdy, kto miał coś wspĂłlnego z jakimkolwiek sportem wie, Ĺźe nie da się przeciętniaka postawić na pudle Mistrzostw Świata, ani w ciągu dwĂłch miesięcy poprawić wynikĂłw o kilkadziesiąt procent (a one poprawiły je w zaleĹźności od dyscypliny od 40% do ponad 70%). Nie ma takich metod, legalnych, nielegalnych ani nawet szamańskich. Potencjał dziewczyn nie uległ zwiększeniu, a juĹź na pewno nie aĹź o tyle, bo po prostu nie było to moĹźliwe. OdpowiedĹş na pytanie, jak się to stało jest zupełnie inna - one po prostu … miały to w sobie juĹź wcześniej. Wielkie moĹźliwości tkwiły w nich samych, ale były nieujawnione. Oczywiście obie wymagały nieco szlifu jeśli chodzi o technikę czy inne drobiazgi, ale najwaĹźniejsze – nieprzeciętne moĹźliwości juĹź miały. Trzeba było tylko mechanizmu, ktĂłry wydobyłby je na światło dzienne. Potrzeba było … wiary, Ĺźe to jest moĹźliwe! A wiadomo, Ĺźe z wiarą róşnie bywa. To był właśnie ten kluczowy element, ktĂłrego dziewczynom akurat brakowało. Na szczęście, choć nie miały zbyt wiele wiary w siebie, to okazało się, Ĺźe zamiast niej miały … nieograniczone zaufanie do mnie. Dzięki niemu kiedy rozpoczęliśmy współpracę z przekonaniem i bez dyskusji robiły dokładnie wszystko to, co im zalecałem. Czasami, kiedy coś wydawało im się dziwne Emilia mimo to powtarzała „Tomek, ja wierzę, Ĺźe ty wiesz, co robisz” (i w tym obszarze miała wiary więcej niĹź ja sam, bo ja w gruncie rzeczy nie wiedziałem dokąd nas ta wspĂłlna podróş zaprowadzi).

Mieliśmy więc tu do czynienia z wyjątkowo szczęśliwym zbiegiem różnych okoliczności. Wielki potencjał dziewczyn z jednej strony, a z drugiej ich wewnętrzne przekonanie o tym, że jestem ekspertem, które dało im brakujący element układanki - wiarę w to, że mogą przesunąć swoje limity. Wreszcie poczucie odpowiedzialności każdej z nich, które mówiło im, że skoro zainwestowałem w ich przygotowania swój czas, energię i pomysły, to one nie mogą zawieść. I nie zawiodły, a wszystko to razem doprowadziło je do niesamowitego finału. Jednak mam absolutną pewność, że mimo iż miały też chwile zwątpienia, to wiara w powodzenie, którą wreszcie udało mi się w nich zaszczepić była najważniejszym czynnikiem.

Pamiętajcie o tym na przyszłość, wiara naprawdę czyni cuda i potrafi przenosić gĂłry (choć zdaje się, Ĺźe ta ostatnia umiejętność przypisywana jest innemu stanowi świadomości). Jak napisał wiele lat temu Peter Pedersen po ustanowieniu swojego rekordu świata: „Limits are, what you want them to be”. Trzeba tylko uwierzyć … tak mało i tak wiele zarazem…