Mijający rok we feedivingu ponownie przyniĂłsł obfitość rekordĂłw świata, ktĂłre zdają się jednak nie robić juĹź większego wraĹźenia na publiczności. Szczerze mĂłwiąc trudno się temu dziwić. Od mniej więcej dziesięciu lat, rok w rok ilość nowo ustanawianych rekordĂłw globu wyraĹźa się liczbą dwucyfrową. Dlatego dodanie jeszcze jednego, kolejnego wpisu w annałach nie budzi juĹź takich emocji jak niegdyś. Nawet poprawienie i to dwukrotne jednego z najstarszych (liczącego sobie dokładnie 7 lat) rekordu w zmiennym balaście kobiet przeszło bez większego echa. W tej sytuacji wydaje się, Ĺźe najwaĹźniejszym wydarzeniem jakie miało miejsce w ciągu ostatnich 12 miesięcy była realizacja „hectometer project” Williama Trubridge’a, ktĂłry 13 grudnia osiągnął magiczne 100 metrĂłw w kategorii stałego balastu bez płetw. Niewtajemniczonym wyjaśniam, Ĺźe oznacza to ni mniej, ni więcej tylko tyle, Ĺźe Will zanurzył się i wynurzył z ww. głębokości o własnych siłach przy pomocy tylko rąk i nĂłg (nie uĹźywając nawet płetw, czy monopłetwy), płynąc stylem przypominającym coś jakby Ĺźabkę. Poprawił tym samym swĂłj własny, tegoroczny rekord w tej dyscyplinie o 5 metrĂłw, a rekord z roku ubiegłego aĹź o dziesięć. Kapelusze z głów przed Willem! Pomyśleć, Ĺźe jeszcze 30 lat temu taką głębokość udawało się osiągnąć tylko przy uĹźyciu windy, a wrĂłcić z niej na powierzchnię jedynie za pomocą balonu wypornościowego!

Omawiając mijający rok warto moĹźe jeszcze wspomnieć o nurkowaniach we Free Immersion i dynamice. W pierwszej z tych kategorii Herbert Nitsch - najlepszy freediver ostatnich lat dotarł do 120 metra poprawiając rekord z 2009 roku o osiem metrĂłw. W dynamice w płetwach (a w zasadzie w monopłetwie) najpierw Federic Sessa dodał 5 metrĂłw do lekko juĹź zwietrzałego, bo liczącego sobie prawie 2 lata wyniku Alexa Molchanova, a później ten z kolei rezultat o kolejne 10 metrĂłw poprawił Dave Mullins przepływając 265 m. Wydaje się jednak, Ĺźe dopiero dotarcie do granicy 300 metrĂłw zrobi na obserwatorach większe wraĹźenie. Choć jeszcze kilka lat temu liczba ta brzmiałaby jak kompletne science fiction, to dziś wydaje się ona być całkiem realna. Wiadomo, Ĺźe są zawodnicy pływający na treningach odległości w okolicach 275 m. Choćby Chorwat Goran Colak, ktĂłry goszcząc u nas na zawodach w Rybniku przepłynął wprawdzie „zaledwie” dwie setki, ale zrobił to w stylu takim, Ĺźe dla wszystkich obserwujących go było jasne, Ĺźe jego potencjał sięga duĹźo dalej. Mianowicie minąwszy mniej więcej 190 metr Goran opuścił ręce, czym u niektĂłrych wywołał lekkie zaniepokojenie, czy przypadkiem nie zanosi się na blackout. Jednak obawy te były całkowicie płonne, Goran odwrĂłcił się w bok, ku swojej dziewczynie, ktĂłra robiła mu pamiątkowe zdjęcia, pomachał do niej ręką (właśnie dlatego musiał je wcześniej opuścić znad głowy), uśmiechnął i po chwili wynurzył się na kompletnym luzie. Wyglądał przy tym tak, jakby przepłynął nie osiem, a jedną długość basenu – zmęczenia, czy niedotlenienia nie było widać ani trochę. A przypomnijmy, Ĺźe Goran mimo, Ĺźe zalicza się do światowej czołówki nie miał jeszcze okazji wpisać się na AIDA’owską listę rekordzistĂłw świata. Na co stać więc takiego na przykład Dave’a Mullinsa – wielokrotnego, w tym aktualnego recordmana w tej dyscyplinie? Czuję, Ĺźe do 300 metrĂłw nie jest juĹź tak daleko…

Skoro jednak ten ani inny rĂłwnie spektakularny wynik w tym roku jeszcze nie padł moĹźna śmiało powiedzieć, Ĺźe większe emocje miały miejsce na naszym, polskim podwĂłrku. Osiągnięcia były wprawdzie skromniejsze, ale dla nas mają one nie mniejsze znaczenie niĹź rekordy świata. U nas rok ten naleĹźał niewątpliwie do dwĂłch zawodnikĂłw Roberta Cetlera i Mateusza Maliny. Najpierw, w marcu na zawodach w JĂłzefowie Robert uzyskał fantastyczny wynik w statyce (8:42), ktĂłry stawia go w jednym rzędzie z najlepszymi w tej dyscyplinie na świecie, a jeszcze tego samego dnia dotarł on do okrągłej granicy 200 metrĂłw w dynamice (choć po kilku miesiącach ten rekord Polski utracił na rzecz Mateusza – 204 metry). Dały mu one tytuł Basenowego Mistrza Polski. W lipcu Robert kolejny raz zwyciężył w Mistrzostwach Polski w nurkowaniu w głąb, choć uzyskane na nich wyniki trudno uznać za imponujące. We wrześniu przyszła kontra ze strony Matusza, ktĂłry dwukrotnie, najpierw w kategorii Free Immersion, a następnie w stałym balaście zanurkował na głębokość 100 metrĂłw. Tym samym awansował do elitarnego grona zaledwie kilkunastu nurkĂłw na świecie, mogących poszczycić się „zrobieniem setki” o własnych siłach (tj. nie na windzie). Biorąc pod uwagę, Ĺźe Mateusz zrealizował ten cel po zaledwie dwĂłch latach uprawiania freedivingu moĹźna spodziewać się po nim naprawdę wielkich rzeczy.

Jednak końcówka roku 2010 znów należała do Roberta. Na basenowym Barburkowym Pucharze Śląska jego trzyosobowy, naprędce stworzony zespół zwyciężył w klasyfikacji teamów, ale nie to było najważniejsze. Największa sensacja przyszła drugiego dnia zawodów kiedy rozgrywano dynamikę bez płetw. Wiadomo było od ładnych paru tygodni, że będzie to pojedynek dwóch naszych gigantów: Michała Mrozowskiego, do którego należał rekord Polski (160 metrów) i Mateusza Maliny, który rekord ten o dobre kilkanaście metrów przekraczał na treningach.

Przewrotny los sprawił, Ĺźe starty Mateusza i Michała wypadły jednocześnie, dokładnie o tej samej godzinie. Zapowiadało to wyjątkowe emocje i miało stanowić efektowną kulminację całych zawodĂłw. Wszyscy zgromadzeni czekali na nią z wielkimi oczekiwaniami. Tymczasem kilkanaście minut wcześniej do swojego boju skromnie ruszył Robert. Nikt, włącznie z nim samym nie spodziewał się wybitnego wyniku. Od wielu lat Robert uwaĹźał pływanie bez płetw za swoją piętę achillesową. Do niedawna jego najlepsze osiągnięcie wynosiło tylko 118 metrĂłw, choć w czasie tych zawodĂłw przyznał mi się, Ĺźe dwa miesiące wcześniej udało mu się na treningu podciągnąć ten wynik do 131 metrĂłw. Jednak kiedy ruszył obserwowałem go z narastającym zainteresowaniem. Płynął na kompletnym luzie nie starając się nawet zachować klasycznej, optymalnej z punktu widzenia hydrodynamiki sylwetki. Spokojnie przemierzał w ten nieco dziwaczny sposĂłb kolejne długości basenu. Wreszcie dotarł do 125 metra i … zrobił nawrĂłt, a potem … kolejny po 150! Kiedy wreszcie wynurzył się w doskonałej formie (jak zwykle u niego) i bez najmniejszych problemĂłw wykonał procedurę powierzchniową odległość wynosiła 163 metry i było to o 3 metry więcej niĹź rekord Polski! Ten wynik natychmiast do wrzenia podniĂłsł temperaturę zbliĹźającego się startu gigantĂłw DNF’a. Pod Mateuszem i Michałem chyba lekko ugięły się nogi, ale twardo ruszyli do walki. Po przepłynięciu odległości podobnej do Roberta jako pierwszy zaczął wynurzać się Michał. Jednak od pierwszej chwili było jasne, Ĺźe ta prĂłba nie moĹźe zakończyć się pomyślnie. Jeszcze pod wodą zawodnikiem wstrząsnęły potężne drgawki, ale mimo to o własnych siłach osiągnął on powierzchnię i z determinacją prĂłbował wykonać procedurę powierzchniową. Jednak pomoc asekuracji okazała się niezbędna. Kiedy wreszcie Michał doszedł do siebie i ujrzał czerwoną kartkę w ręce sędziego, natychmiast urywanym głosem rzucił pytanie „Ile popłynął Mateusz?”. Tymczasem u niego, na drugim torze rozgrywał się nie mniejszy dramat. Mateusz dotarł jeszcze dalej, bo aĹź do 166 metra i ukończył nurkowanie w lepszej formie niĹź Michał, jednak i on nie w pełni panował nad swoim ciałem. Ręka kilkakrotnie zadrĹźała mu przy pokazywaniu znaku OK. Wszyscy z niecierpliwością ale i obawami oczekiwali na werdykt. Procedura powierzchniowa była dobra, czy jednak nie? Rekordzistą będzie Mateusz, czy pozostanie nim Robert? W śmiertelnej ciszy, w ktĂłrej wręcz namacalnie wyczuwało się gęstniejące napięcie sędzia długo wahał się z podjęciem decyzji. Wreszcie z ociąganiem wyciągnął czerwoną kartkę uznając procedurę powierzchniową za wadliwą.
W efekcie więc skończyło się tak, jak półtora roku temu w Krakowie - obaj wielcy pretendenci do rekordu zostali zdyskwalifikowani. Jednak w odróżnieniu od zawodów w Krakowie rekord tym razem padł, ale jego autorem został ktoś zupełnie inny, ktoś na kogo w tej dyscyplinie przed zawodami nikt nie postawiłby ani centa! Nieobliczalny Robert Cetler!

Po tak interesujących wynikach roku bieżącego z wielkimi nadziejami patrzymy na nadchodzący rok 2011. W jego pierwszym kwartale czekają nas zawody basenowe, na ktĂłrych Michał Mrozowski z pewnością będzie chciał odzyskać utracony rekord Polski w DNF. Nie byłbym jednak pewny, Ĺźe przyjdzie mu to z łatwością. Po tym jak Robert „odkrył”, Ĺźe rĂłwnieĹź w tej konkurencji ma wiele do zaoferowania, wcale nie zdziwiłbym się, gdyby sam podniĂłsł poprzeczkę jeszcze wyĹźej. Do rywalizacji moĹźe ponownie włączyć się Mateusz, choć wydaje się, Ĺźe jego myśli skierują się raczej w innym kierunku – w stronę nurkowań głębokich. W lecie w Grecji odbędą się Indywidualne Mistrzostwa Świata w nurkowaniu w głąb, na ktĂłrych pod warunkiem przeprowadzenia optymalnego cyklu treningowego, ma on realne szanse zawalczyć o miejsce na podium.

Szczerze mu tego życzę jak również wszystkim pozostałym życzę wspaniałych osiągnięć w nachodzącym roku.



Tomek „Nitas” Nitka